ตั้งแต่กำพร้าพ่อปีที่แล้ว อิงกาญจน์  ก็ถูกแม่กับยายนัดหมายดูตัวจับคู่ให้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ล่าสุดน่ะเหรอ...ยิ่งแย่กว่าที่ผ่านมา นำทัพ  เป็นผู้ชายแบบที่เธอยี้ ขอแบะปากใส่รัวๆ ทั้งกะล่อน เจ้าชู้ และโปรยเสน่ห์ได้ทุกสถานการณ์ นำทัพปรากฏตัวที่โรงพยาบาลซึ่งเธอทำงานอยู่บ่อยเกินไป บ่อยราวกับว่าเขาเป็นคนป่วยเรื้อรังทั้งที่เขาก็ดูสมบูรณ์แข็งแรงดี

            ก็เพราะเขาโผล่หน้ามาให้เจอทุกวันนี่ไง เธอถึงได้ประมาท!

            ประมวลกฎหมายได้ให้ความหมายของคำว่า ‘ประมาท’ เอาไว้ว่าเป็นการกระทำโดยมิใช่เจตนา แต่ปราศจากความระมัดระวัง...

            และเพราะความประมาทของเธอนี่แหละ ทำให้พลาดไปรักเขา... 

           “มาหาหมอเหรอคะ”

           “ครับ มาหาหมอเอย”

            หมอเอย? ก็เธอน่ะสิ นี่สรุปว่าอีตานี่มาดักรอเธอจริงๆ น่ะเหรอ อย่าบอกนะว่าเขาจริงจังกับเรื่องที่ผู้ใหญ่ของทั้งคู่นัดดูตัวน่ะ ไม่ๆๆ เรื่องนี้เธอไม่เอาด้วยแน่นอน

           “มาหาฉัน? มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” นี่ถ้าเขาบอกว่ามาเพราะคิดถึง หรือใช้คำพูดเลี่ยนๆ น้ำเน่าๆ อะไรเทือกนั้นละก็ เธอจะค้อนเขาให้ตาหลุดเลยเอาสิ

           “จะมาชวนคุณไปกินข้าว ก็...วันนั้นที่คุณบอกว่าอยากกินพวกซกเล็ก ลาบ ก้อยอะไรแบบนั้นไง”

           “ฉันไม่กินของพวกนั้นตอนเช้าแบบนี้หรอกค่ะ”

           “ผมก็ไม่ได้จะชวนคุณไปกินตอนนี้เสียหน่อย” นำทัพระบายรอยยิ้ม ไม่อนาทรต่อประโยคที่ดูเหมือนจะเป็นคำปฏิเสธของอิงกาญจน์ “ผมมาชวนไปกินมื้อกลางวันต่างหาก”

          “แล้วมาตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ”

          “มารอคุณไง”

           อิงกาญจน์มองหน้าชายหนุ่มเหมือนเห็นคนบ้า นี่เขายังสติดีอยู่หรือเปล่าที่คิดจะมารอเธอตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเพื่อไปกินอาหารเที่ยงน่ะ ว่างงานนักหรือไง

           “รอ? คุณไม่มีงานมีการทำหรือไงคะ” อิงกาญจน์ยกมือขึ้นกอดอก เอียงคอมองเขาด้วยสายตากล่าวหาอย่างเปิดเผย

           “มีสิครับ” วันนั้นที่เจอกันก็เล่าไปแล้วนี่ว่าเขาทำงานนอกเครื่องแบบ “วันนี้ผมตั้งใจว่าจะมาทำงานที่นี่ ที่ห้องทำงานของคุณน่ะ”

           “จะบ้าหรือไงคุณ”