“ไม่เอาด้วยหรอก เด็กคราวลูก ผมจะไปรักลงได้ยังไง” 

          “อย่าตีตนไปก่อนไข้สิ! เป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนไง สมัยนี้เขาฮิตกันจะตาย”

          ภรพ  ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเหตุใด นักกายภาพสาวประจำตัวของมารดาถึงต้องพยายามหว่านล้อม ยื่นข้อเสนอสุดพิลึกพิลั่นว่าหากเธอสามารถทำให้ลูกสาวของเขากลับมาเดินได้ในระยะเวลาหกเดือน เขาจะต้องแต่งงานกับเธอ

          ขอโทษทีเถอะ! เขามีเงินจะจ้างนักกายภาพบำบัดอีกกี่สิบคนมาดูแลลูกสาวเขาก็ได้โดยไม่ต้องสูญเสียความโสด คนที่ยึดติดกับความสมบูรณ์แบบอย่างเขาไม่มีทางเดินกลับไปสู่วังวนเดิม ยกเว้นแต่ว่า...

          เขาจะอยากแต่งงานกับเธอเสียเอง!

          “คุณดูไม่ทุกข์ร้อนใจเลย” ก็ไหนว่าไม่อยากแต่งงาน

          “ผมต้องทุกข์ร้อนเรื่องอะไร” 

          “ที่คุณต้องแต่งงานกับอัญไงคะ”

          ภรพยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว ปากหยักกดเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ทำให้ใบหน้าคมคายน่ามองยิ่งขึ้นไปอีก 

          “แต่งงานกับคุณไม่ใช่เรื่องที่ต้องทุกข์ร้อนใจ”

          “คะ? หมายความว่ายังไง” อย่าพูดเหมือนกับว่าเขาเต็มใจแต่งงานกับเธออย่างนั้นสิ จริงอยู่ว่ามันเป็นผลดีกับอัญชลี แต่ท่าทางแบบนี้ของภรพ...ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

          “ผมจะแต่งงานกับคุณ ไม่ว่ายายพริ้งจะเดินได้หรือไม่ได้ก็ตาม”