ประพิมพรรษ์  แทบจะแดดิ้นตายเสียให้ได้ 

          เมื่อถูกพาตัวมาดัดนิสัยยังไร่กาแฟของ นภนต์  พี่ชายบุญธรรม ที่เธอเคยค่อนแคะว่าแสนกระจอก

          เธอรู้ดีว่า ต่อให้มีปีก ก็หาทางบินหนีออกจากที่นี่ไปไม่ได้

          ประพิมพรรษ์จึงหลอกล่อให้เขาตายใจ แสร้งยอมรับมัน แล้วรอโอกาสเหมาะๆ หาทางหนีทีไล่

          แต่ยังไม่ทันไร กลิ่นกาแฟก็เริ่มเคล้ากลิ่นรัก

          พอรู้ตัวอีกที...ลมหายใจของเธอก็มีเขาเจือปนอยู่ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ!

          พรวด!!! 

          นภนต์หลับตาพ่นกาแฟคำแรกออกมา ให้ตายเถอะ! เพิ่งรู้ว่ากาแฟเกรดพรีเมียมจากไร่มันรสชาติห่วยแตกก็วันนี้เอง! 

          “ไอ้คนบ้า สกปรกที่สุดเลย!” หญิงสาวกระโดดโหยง หลบกาแฟที่ชายหนุ่มพ่นมันออกมาโดยที่เขาไม่แคร์เลยว่ามันจะเลอะตรงไหนบ้าง

          “ชงกาแฟบ้าอะไรของเธอฮะเพลงฝน! ขมปี๋แบบนี้กินได้ที่ไหนกัน”

          “อ้าว ก็นายสั่งเองว่ากาแฟดำ” 

          “กาแฟดำน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ให้เทกาแฟใส่มาหมดไร่แบบนี้!”

          “ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่านายจะกินกาแฟ ‘ดำ’ แค่ไหนน่ะ” ประพิมพรรษ์เน้นเสียงคำว่าดำเป็นพิเศษจนนภนต์ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าคาดโทษ

          “นี่จงใจแกล้งฉันใช่ไหม เอากาแฟมาเทชงเล่นแบบนี้สมควรโดนหักเงิน!”

          เงินเดือนหมื่นห้า! ยังมีหน้าจะมาหักนู่นนี่ยิบย่อยอีก ให้ตายเถอะ คนอื่นอาจจะคิดว่าอยู่ได้นะ แต่ประพิมพรรษ์คิดว่าเธอต้องตายแน่! ก็เมื่อก่อนเธอใช้เงินแต่ละเดือนต่ำกว่าหลักแสนที่ไหนกันเล่า!

          “ฉันไม่ได้จะแกล้งนายนะ ก็ฉันไม่รู้นี่ว่านายอยากได้กาแฟเข้มแค่ไหน”

          “ฉันก็กินเหมือนที่มนุษย์คนอื่นเขากินกันนั่นแหละ คราวหลังถ้าไม่รู้ว่ามันเข้มหรือยังก็หัดชิมดู ไม่ใช่ตะบี้ตะบันเติมกาแฟใส่ไปแบบนี้”

          “จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ฉันเคยกินกาแฟที่ไหนกัน”