เมื่อ เควนติน สัตวแพทย์หนุ่มเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่และยังเป็นพ่อพระสำหรับสัตว์ทั้งหลาย พบเจอหญิงสาวร่างบอบบางนอนหมดสติ เขาจึงตัดสินใจพาเธอขึ้นรถพร้อมลูกหมาผอมโซตัวหนึ่ง คราแรกตั้งใจจะช่วยเหลือให้ฟื้นคืนสติแล้วจะส่งกลับบ้าน ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะเธอจำอะไรไม่ได้ มิหนำซ้ำยังเข้าใจผิด นึกว่าเขาคือสามี แถมยังร่ำร้องอยากจะมีลูกทุกวัน วันละสามเวลาหลังอาหาร แล้วร่างกายเจ้ากรรมก็ไม่รักดี มันมีปฏิกิริยาอยากจะลองรักกับเธอสักครั้ง แม้จะลองมองหญิงสาวคนอื่น แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะใจมันต้องการแต่เธอเพียงผู้เดียว!

เธอจำอะไรไม่ได้ สิ่งเดียวที่รู้จากปากของคนที่เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ในตอนเช้าคือ เธอมีสามี สามีชื่อ เควนติน และเขาเรียกเธอว่า มิยาบิ เขาทั้งหล่อ ทั้งใจดี ทั้งตัวอุ่นยอมอุทิศกายเป็นหมอนข้างให้เธอกอดนอนทุกคืน ชีวิตช่างมีความสุข ทว่ามันก็ยังไม่สมบูรณ์แบบ เพราะเธอกับเขายังไม่มีทายาทสืบสกุล ดังนั้นเขาจะต้องช่วยเธอทำลูก ลูกที่เกิดจากเธอและเขาเท่านั้น! 

            “ติน! กรี๊ด มาแล้วเหรอคะ” หญิงสาวผมสั้นกรีดเสียงร้องอย่างดีใจ แล้วฉุดกระชากลากถูเขาเข้ามาในห้อง ก่อนจะวิ่งไปปิดล็อกประตู แล้ววิ่งผ่านหน้าเขาไปเพื่อกระโดดลงนอนรอบนเตียงด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง

            “พร้อมแล้วค่า” ตะโกนเสียงแจ๋น พร้อมกับทำท่าระริกระรี้ ดีอกดีใจนักหนาที่จะได้ทำลูกสมดั่งใจปรารถนา

            “แต่ฉันไม่พร้อม!” เขาผงะถอยหนี รู้สึกสยองกับยายหุ่นประถม นมมหาวิทยาลัย ภัยมหาศาลตรงหน้าเหลือเกิน

            “ตินขา ทำไมคะ ทีวัวคุณยังทำลูกให้มันได้เลย แล้วทำไมกับฉัน กับบิคนนี้ คุณถึงทำให้ไม่ได้ล่ะคะ” มิยาบิตัดพ้อเขาเสียงเครือแล้วเปลี่ยนท่า ลุกขึ้นนั่งกลางเตียงแทนท่าเดิม 

            “การมีลูกมันลำบากนะบิ อุ้มท้องตั้งแปดเก้าเดือน ตอนคลอดลูกก็เจ็บมาก ฉันเป็นห่วงเธอ เลยไม่อยากให้เธอท้อง กลัวเธอจะทนไม่ไหว เกิดชักตายคาเตียงคลอดจะว่าไงฮึ”

            “จริงเหรอคะ” มิยาบิที่กำลังอาศัยเสื้อของเขาเช็ดน้ำมูกน้ำตาเงยหน้าขึ้นมอง

            “จริง” เควนตินลอบอมยิ้ม เพราะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “เดี๋ยวจะเปิดวิดีโอการคลอดให้ดู เอาไหม”

เขามั่นใจว่าถ้าเธอได้เห็นการคลอดที่เจ็บปวดจะต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ จึงไม่รอช้ารีบคว้าแล็ปท็อปมาเปิดสิ่งที่ว่าให้ดูทันที

            “กลัวไหม” เขากระซิบถามหลังจากทุกอย่างจบลง

            “ตินขา แม่ของจอร์จตายหรือยังคะ” เธอเริ่มขยับตัว เงยหน้าขาวซีดขึ้นมองเขา

            “ยังไม่ตายหรอก”

“แล้วแข็งแรงไหมคะ”

“แข็งแรงสิ แข็งแรงมากด้วย สู้กับกระทิงยังไหวเลย” เควนตินตอบเสียงซื่อ ก่อนจะสะดุ้งวาบในอก เมื่อเห็นรอยยิ้มกระจ่างของเธอปรากฏขึ้นโดยพลัน

            “งั้นทุกคนก็ไม่ตายเพราะการคลอดน่ะสิคะ”

            “ก็…” เขาเริ่มรู้แล้วว่ามันไม่เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ และมันก็น่ากลัวเหลือเกินเมื่อเธอทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

            “ฉันยอมเสี่ยงค่ะติน เอาละค่ะ มาทำลูกกันเถอะ”