เมื่อ เควนติน สัตวแพทย์หนุ่มเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่และยังเป็นพ่อพระสำหรับสัตว์ทั้งหลาย พบเจอหญิงสาวร่างบอบบางนอนหมดสติ เขาจึงตัดสินใจพาเธอขึ้นรถพร้อมลูกหมาผอมโซตัวหนึ่ง คราแรกตั้งใจจะช่วยเหลือให้ฟื้นคืนสติแล้วจะส่งกลับบ้าน ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะเธอจำอะไรไม่ได้ มิหนำซ้ำยังเข้าใจผิด นึกว่าเขาคือสามี แถมยังร่ำร้องอยากจะมีลูกทุกวัน วันละสามเวลาหลังอาหาร แล้วร่างกายเจ้ากรรมก็ไม่รักดี มันมีปฏิกิริยาอยากจะลองรักกับเธอสักครั้ง แม้จะลองมองหญิงสาวคนอื่น แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะใจมันต้องการแต่เธอเพียงผู้เดียว!
เธอจำอะไรไม่ได้ สิ่งเดียวที่รู้จากปากของคนที่เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ในตอนเช้าคือ เธอมีสามี สามีชื่อ เควนติน และเขาเรียกเธอว่า มิยาบิ เขาทั้งหล่อ ทั้งใจดี ทั้งตัวอุ่นยอมอุทิศกายเป็นหมอนข้างให้เธอกอดนอนทุกคืน ชีวิตช่างมีความสุข ทว่ามันก็ยังไม่สมบูรณ์แบบ เพราะเธอกับเขายังไม่มีทายาทสืบสกุล ดังนั้นเขาจะต้องช่วยเธอทำลูก ลูกที่เกิดจากเธอและเขาเท่านั้น!
“ติน! กรี๊ด มาแล้วเหรอคะ” หญิงสาวผมสั้นกรีดเสียงร้องอย่างดีใจ แล้วฉุดกระชากลากถูเขาเข้ามาในห้อง ก่อนจะวิ่งไปปิดล็อกประตู แล้ววิ่งผ่านหน้าเขาไปเพื่อกระโดดลงนอนรอบนเตียงด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง
“พร้อมแล้วค่า” ตะโกนเสียงแจ๋น พร้อมกับทำท่าระริกระรี้ ดีอกดีใจนักหนาที่จะได้ทำลูกสมดั่งใจปรารถนา
“แต่ฉันไม่พร้อม!” เขาผงะถอยหนี รู้สึกสยองกับยายหุ่นประถม นมมหาวิทยาลัย ภัยมหาศาลตรงหน้าเหลือเกิน
“ตินขา ทำไมคะ ทีวัวคุณยังทำลูกให้มันได้เลย แล้วทำไมกับฉัน กับบิคนนี้ คุณถึงทำให้ไม่ได้ล่ะคะ” มิยาบิตัดพ้อเขาเสียงเครือแล้วเปลี่ยนท่า ลุกขึ้นนั่งกลางเตียงแทนท่าเดิม
“การมีลูกมันลำบากนะบิ อุ้มท้องตั้งแปดเก้าเดือน ตอนคลอดลูกก็เจ็บมาก ฉันเป็นห่วงเธอ เลยไม่อยากให้เธอท้อง กลัวเธอจะทนไม่ไหว เกิดชักตายคาเตียงคลอดจะว่าไงฮึ”
“จริงเหรอคะ” มิยาบิที่กำลังอาศัยเสื้อของเขาเช็ดน้ำมูกน้ำตาเงยหน้าขึ้นมอง
“จริง” เควนตินลอบอมยิ้ม เพราะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “เดี๋ยวจะเปิดวิดีโอการคลอดให้ดู เอาไหม”
เขามั่นใจว่าถ้าเธอได้เห็นการคลอดที่เจ็บปวดจะต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ จึงไม่รอช้ารีบคว้าแล็ปท็อปมาเปิดสิ่งที่ว่าให้ดูทันที
“กลัวไหม” เขากระซิบถามหลังจากทุกอย่างจบลง
“ตินขา แม่ของจอร์จตายหรือยังคะ” เธอเริ่มขยับตัว เงยหน้าขาวซีดขึ้นมองเขา
“ยังไม่ตายหรอก”
“แล้วแข็งแรงไหมคะ”
“แข็งแรงสิ แข็งแรงมากด้วย สู้กับกระทิงยังไหวเลย” เควนตินตอบเสียงซื่อ ก่อนจะสะดุ้งวาบในอก เมื่อเห็นรอยยิ้มกระจ่างของเธอปรากฏขึ้นโดยพลัน
“งั้นทุกคนก็ไม่ตายเพราะการคลอดน่ะสิคะ”
“ก็…” เขาเริ่มรู้แล้วว่ามันไม่เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ และมันก็น่ากลัวเหลือเกินเมื่อเธอทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
“ฉันยอมเสี่ยงค่ะติน เอาละค่ะ มาทำลูกกันเถอะ”
