ตรีนภา ถูกเรียกสัมภาษณ์งานที่บริษัทยักษ์ใหญ่ยังไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับการได้เจอชายคนหนึ่งที่ทำให้หัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง พี่ชายที่เคยสอนการบ้าน เจ้าของแหวนทองคำที่ยอมให้เธอแลกด้วยเงินสองร้อยบาท...เธออยากตะโกนเรียกเขาดังๆ ว่า...พี่หนึ่ง!
แต่ก็ต้องผิดหวังอย่างแรง...ชยานันท์ กลายเป็นบอสใหญ่เจ้าของบริษัทใหญ่โตที่เพิ่งจะรับเธอเข้าทำงาน และไม่มีท่าทีจะจำเธอได้เลยสักนิด
ก็ได้...บอสก็บอส เขาอย่าหลุดพิรุธว่าเป็นพี่หนึ่งของเธอขึ้นมาล่ะ เธอจะกระโดดกอดแล้วหอมแก้มสักฟอดให้ชื่นใจสมกับที่หายไปเป็นสิบปี ทว่ามันก็ติดอยู่หน่อยเดียวตรงที่เธอไม่ใช่เด็กน้อย แต่โตเป็นสาวแล้ว และเขาก็หล่อเฟี้ยว นิ่ง ขรึม มีพลังแห่งบุรุษเพศที่ทำให้ตรีนภาไม่กล้าสบตา!
“คุณถอดเสื้อทำไมคะ”
“ก็แล้วใครบอกจะเช็ดตัวให้ ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้าคุณจะเช็ดได้ยังไง หรือจะล้วงมือเข้าไปเช็ดข้าง..”
“คุณเชน!”
“เดินมานี่ปาย ทำอย่างที่พูดให้เสร็จ ผมง่วง”
เมื่อได้ยินเสียงเข้มๆ แกมดุดันของเขา เธอจึงต้องลากขาเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างๆ ร่างสูง ตรีนภาเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆ ของชยานันท์
“ค่ะ จะเช็ดเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
หญิงสาวพยายามไม่มองที่แผ่นอกกว้างของเขา เธอค่อยๆ เช็ดตามใบหน้า ลำคอ และพอต้องเลื่อนมือลงต่ำเพื่อเช็ดที่ลำตัวของเขา ชยานันท์ก็รับรู้ถึงอาการสั่นเทาที่เพิ่มขึ้นของมือเล็กๆ นั่น
“วันนี้จะเช็ดเสร็จไหม ถ้าคุณตั้งใจทำป่านนี้ผมคงได้ใส่เสื้อไปนานแล้ว หรือจริงๆ ไม่อยากให้ใส่”
ตรีนภาอ้าปากค้าง ใบหน้าแดงก่ำอย่างเขินอาย
“ไม่ใช่นะคะ ก็ปาย...อุ๊ย!”
