ทินกฤต ไม่รู้โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเขา ถึงได้โยนแฟนเก่าที่อยู่ในสภาพย่ำแย่มาให้
ก็ไม่ได้อยากจะสนใจหรอกนะ แต่ทำไงได้ เขามันคนดีไง ถึงได้เก็บหญิงสาวกลับไปด้วย
แต่พอเธอตื่นขึ้นมากลับจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร เอาไงต่อล่ะทีนี้ เขาเริ่มเครียดแล้วสิ
ใจหนึ่งก็ไม่อยากยุ่ง อีกใจกลับตัดไม่ขาด
สองขวัญ ตื่นขึ้นมาโดยที่ในหัวไร้ซึ่งความทรงจำใดๆ
แล้วผู้ชายที่มองเธอด้วยสายตาเย็นชานี่ล่ะใคร ปากบอกไม่สนิท แต่รู้กระทั่งว่าเธอแพ้อะไร
ถึงจะจำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดมองไม่ออก ว่าเธอกับเขานั้นน่าจะมีซัมติงอะไรกันมาก่อนแน่นอน

“เรา เราเคย เคยจูบกันใช่ไหม” สองขวัญพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้า ดูเหมือนเธอจะสับสนในตัวเองอยู่ หัวใจเธอเต้นแรงมาก มันดังอื้ออึงอยู่ในหูตลอดเวลา ริมฝีปากของเธอยังร้อนรุ่มเหมือนว่ามันคงโดนปากอุ่นๆ ครอบครองอยู่
“เคย” พูดเสร็จก็กดจูบที่ปากอิ่มอีกรอบหนึ่งหนักๆ อย่างอดไม่ไหว แล้วก็ผละออก
“แล้ว แล้วเรา เคย เอ่อ...” สองขวัญกัดปากที่สั่นระริกเอาไว้ อยากถามคำถามหนึ่งกับเขาแต่พูดไม่ออก
“อะไร” สีหน้าเขินอายและลังเลใจของเธอทำให้ทินกฤตเหมือนจะรู้ทัน แต่เขาก็ยังอยากให้เธอพูดออกมา
“เราเคยมีอะไรกันหรือยังคะ”
พอได้ฟัง เขาก็ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“อยากรื้อฟื้นความจำหรือเปล่าล่ะ”
สองขวัญได้ยินก็เบิกตากว้าง แล้วพอเห็นแววตากรุ้มกริ่มของเขาเธอก็ถลึงตาใส่ ก่อนจะผลักเขาออกห่าง
“ไปไกลๆ เลย”