เด็กอุปการะกับผู้ปกครองจอมดุ!
หน้างอคอแข็งยังไม่พอ เอกฉัตร ยังปากร้ายหัวใจด้านชา ไร้ความเมตตาต่อผู้หญิงตัวน้อยๆ อย่าง แพรไหม ด้วยการผลักไสเธอไปเรียนต่อเสียไกล
ชิ!
เขาไม่มีท่าทางยินดีเลยสักนิดที่เห็นเธอกลับมา และไม่คิดจะไถ่โทษที่เคยทอดทิ้งอย่างไม่ไยดีสักหน่อยเลยเหรอ
ไม่เป็นไร เขาไม่รุก เธอบุกเอง...ขั้นแรก เธอจะลองกระโดดขึ้นเตียงขอเขานอนด้วยคน จะลองคลอเคลียออดอ้อนออเซาะ แต่ดูเขาสิ ทำหน้าบูด หน้าบึ้ง หน้าตึงอย่างกับเพิ่งไปกินรังแตนมา!
“หายโกรธหนูแล้วนะคะ”
“หือ ฉันไปโกรธอะไรเธอตอนไหนมิทราบ” เอกฉัตรเลิกคิ้วสงสัย
“ก็...หนูทำให้คุณโกรธ”
“เปล่าโกรธ” เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แน่นะคะ”
“ไปกินข้าวกันดีกว่า” เขาเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นปนจับผิดของเด็กดื้อที่ชอบงอแง
“ขี้โกง”
“ใครโกงไม่ทราบ” เขาทำเสียงกลั้วหัวเราะ มองเด็กบนตักตาหยี
“คนแก่ขี้โมโหไง”
“หือ...ใครแก่” เอกฉัตรทำตาดุ ต่างจากคนตัวเล็กที่หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจเป็นอย่างมาก
“ไม่รู้ค่ะ” เธอส่ายหน้ารัวๆ ทั้งที่กำลังหัวเราะเขาอย่างมีความสุข
