เพราะคราวซวยหรือไอยคุปต์ลิขิต เขาอยู่โลกของเขาดีๆ ก็ถูกคาถาของรองแม่ทัพแห่งไอยคุปต์ดูดไปสู่อียิปต์โบราณ ต้องรอนแรมกลางทะเลทราย ใช้ชีวิตกับสาวสวยจัด ที่เขาเขม่นเธอแต่แรกเห็น แต่แล้วความสวยก็ชนะทุกสิ่ง แม้ว่าหัวใจจะแข็งแกร่งดุจหินผาสักปานใด สุดท้ายก็แพ้ภัยให้กับความงาม

        “นูห์มาร์ช ถ้าคุณมาช้ากว่านี้ฉันจะตาย”

        “ไม่ได้! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณห้ามตาย และต่อให้คุณเป็นของคนอื่น หรือตกเป็นเมียผู้ชายหลายคน ผมก็จะยังรักคุณ จงจำไว้นะหรรษา เมื่อมีภัยมา คุณจะต้องรักษาชีวิตเอาไว้ทุกทาง ส่วนคนที่ทำให้คุณมัวหมอง ผมจะฆ่ามันเอง!”                                           

        ตาโต ตัวเล็ก ปากนิด จมูกหน่อย สเปก ฟากาห์  เพราะไม่มีหญิงใดตัวนิดน้อยน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ในไอยคุปต์ ฟากาห์จึงต้องใจนางนักหนา รองแม่ทัพหนุ่มรูปงามตัดสินใจฉุดนางตัวน้อยข้ามมิติ เพื่อพาไปร่วมเรือน แม้ว่านางจะเห็นเขาเป็นผีก็ตาม แต่ผีอะไรจะหล่อเหลาถึงปานนี้กันเล่าหนา

        “เจ้าน่ารักมากเวลาไม่ดื้อรั้น จำไว้ว่าหากทำตัวน่ารักแบบนี้บ่อยๆ ข้าจะขยันให้รางวัลแก้มนุ่มเจ้าอย่างนี้ เพื่อชมเชยว่าเจ้าเป็นสตรีน่าเอ็นดู”

        “คนบ้า! รางวัลอะไร เอาเปรียบกันชัดๆ” เวลุกาโวยวาย มือน้อยๆ ยกขึ้นถูแก้มแรงๆ

        “หยุดนะ ห้ามลบรอยจูบข้า มิฉะนั้นข้าจะจูบเจ้าทั้งตัว”

        “คนบ้า! ถือสิทธิ์อะไรมาจูบกัน”

        “อะไรนะ นายเองหรือที่ทำให้พวกเราทุกคนต้องหลงเข้ามาที่นี่ มันน่า...”

        “แล้วยังไงต่อล่ะนายพ่อมดจอมขมังเวท ทีนี้นายจะพาพวกเรากลับไปได้ยังไง”

        “ใช่ว่าข้าอยากพาเจ้ามา คาถาข้าเรียกนางตัวน้อยแต่เพียงผู้เดียว ครั้นพอจบคำวิงวอน พวกเจ้าก็ติดมาด้วย”

        “งั้น...ถ้าคุณเป็นคนพาเรามา คุณพาเรากลับจะได้ไหมคะ”

        “ข้าทำไม่ได้!”