5 ปีที่จากกัน ทำให้เธอไม่อยู่ในความทรงจำของใครในอดีตทั้งนั้น (จริงเหรอ) พวกเราต้องทำความรู้จักกันใหม่ ในฐานะคุณหมอเจ้าของไข้ แต่ทุกอย่างดูเหมือนไม่ง่าย เมื่อเธอซึ่งเป็นคุณแม่ของคนไข้ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจคุณหมอหน้าดุไปเสียทุกอย่าง

"หมอเอาลูกของพระพายไปไม่ได้ รู้ไหมว่าลูกเป็นกรรมสิทธิ์ของพระพายคนเดียว!"

"หืม สมอง! คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรครับ ผมจะเอาเด็กแฝดไปทำไม นั่นลูกคุณไม่ใช่ลูกผม"

"เหรอคะ"

หญิงสาวรีบปล่อยมือ จ้องลึกไปที่ดวงตาเขา เห็นแววตาเรียบนิ่ง เขาจำเธอไม่ได้ และไม่น่าจะรู้ว่าเด็กแฝดเป็นลูกเขา

"พบจิตแพทย์ไหมครับ?"

"ก็ลูกฉันหายนี่คะ"

"หายไปไหน?"

"หายไปจากห้อง"

"คุณก็เลยคิดว่าผมจะเอาไป แปลก! จู่ๆ ทำไมคิดว่าผมจะเอาลูกคุณไป ทั้งที่เราไม่เคยเป็นอะไรกันมาก่อน และเพิ่งเจอกันครั้งแรก ใช่ไหมครับ"

"ชะชะใช่ค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพิ่งเจอกันแท้ๆ"

"ครับ! ดังนั้นคุณจะมากล่าวหาว่าผมเอาลูกคุณไปไม่ได้!"

"จจะจริงค่ะ"

"คุณแม่คนไข้ครับ การที่คุณจะคิดว่าผมอาจหาญฉกลูกคุณไปได้นั้น มันมีแค่เหตุผลเดียว นั่นก็คือผมต้องเป็นพ่อของเด็ก ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย ลองย้อนไปที่บทสนทนาข้างต้นนะครับ เราเพิ่งเจอกัน!"

"ชะ...ใช่ค่ะ นั่นสิ สงสัยฉันต้องไปพบจิตแพทย์จริงๆ ด้วย" หญิงสาวเอ่ยแล้วทำเป็นยิ้ม

"เหนื่อยเนอะ"

"คะ เหนื่อยอะไร"

"ก็คุณวิ่งตามผมเพื่อหาลูก คงเหนื่อยมาก ขนาดห้องที่เย็นเฉียบอย่างนี้ เหงื่อยังออกเต็มหน้าเลย"

"แล้วลูกฉัน" หญิงสาวไม่สนใจจะตอบเขา

"พยาบาลไม่ได้บอกเหรอ ผมให้เจ้าหน้าที่ย้ายไปห้องผู้ป่วยเด็กที่สร้างเสร็จใหม่แล้ว มันเป็นห้องที่พักได้ทั้งครอบครัว คืนนี้คุณนอนที่นี่กับลูกก็แล้วกัน เช้ามาก็ช่วยตอบคำถามด้วย ว่าห้องพักดีไหม ต้องปรับปรุงอะไรบ้าง"

"ค่ะ" หญิงสาวรับเสียงอ่อย ขณะที่เขายัดบางอย่างใส่มือ แล้วเดินบ่าตั้งศีรษะเชิด ท่วงท่ายโสจากไป หญิงสาวถอนใจ

เฮ้อ! พี่พระนายนี่พอเป็นคนอื่นแล้ว เย็นชาชะมัด!

คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เน้นความสัมพันธ์พระนางเป็นหลัก ไม่มีนอกกายนอกใจ บางช่วงไม่สมเหตุสมผลขออภัยด้วย การเดินเรื่องไม่เน้นหนักทางวิชาชีพ มีคำหยาบบ้าง