เหมือนจันทร์ แทบจะยกมือกุมขมับวันละหลายๆ รอบ เมื่อเจอคนหน้ามึนไร้ยางอายอย่าง เวสตัน บรู๊ซ เขาไม่ได้มีแค่ความน่ากลัวอย่างมาเฟียเท่านั้น แต่ยังร้ายกาจและเป็นจอมกะล่อนที่ควรได้รับรางวัลออสการ์ คนบ้าอะไร คอยแต่จะหว่านเสน่ห์ เดี๋ยวหยอด เดี๋ยวแหย่!
สำหรับเวสตันการดูแลธุรกิจว่ายากแล้ว การดูแล ‘เด็ก’ ที่เขาแอบอุปการะเงียบๆ กลับเป็นเรื่องที่รับมือยากยิ่งกว่า แต่ถึงมันจะยากยังไง มัดจำที่จ่ายไปอย่างน้อยมันต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้างสิ!
“คนเจ้าเล่ห์” เหมือนจันทร์อยากยกมือข่วนหน้าเขานัก “แล้วจะเอาอะไรคะ”
“อยากได้หลายอย่าง”
“ให้ได้อย่างเดียว”
“จะให้พี่เข้าไปอยู่ในตัวถิงถิงเลยโดยไม่กอดจูบลูบคลำก่อนพี่กลัวถิงถิงจะรับไม่ไหว”
“อี๋...ไอ้คนลามก” ปากว่าแต่หน้านี้แดงจัด
“ก็บอกว่าให้แค่อย่างเดียวนี่ครับ พี่ก็อยากอย่างนั้นแหละ”
“อยากได้” เธอแก้คำพูดให้มันฟังรื่นหู
“อยากครับ คือหิว อยากกิน”
ไม่ว่าเหมือนจันทร์จะพูดอะไรออกไปเขาก็จะโต้กลับมาให้ได้ใจสั่นตลอด ไม่คิดเลยว่ามาเฟียที่ชอบทำตัวลึกลับจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ขนาดนี้ แต่นั่นมันก็ทำให้เขายิ่งดูน่าหลงใหล
“สายตาแบบนี้อยากกินพี่ใช่ไหม”
