อิฐ จงใจเงียบ มองสตรีที่ถูกปิดตาและล็อกกุญแจไม่ให้เห็นหน้าผู้ซื้อ เขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะให้หล่อนเห็นหน้าได้หรือไม่ ซึ่งอิฐบอกกับตัวเองว่าไม่มีทาง หล่อนจะไม่มีวันรู้ว่าใครอยู่กับหล่อนในค่ำคืนนี้!

       “คุณจะทำอะไรผม” 
       “นกยูงไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามท่านประธานค่ะ เพียงแต่นกยูง อือ…ไม่ตอบได้ไหมคะ” 
       “ผมต้องรู้นะ จู่ๆ ผู้ช่วยเลขาฯ ก็ทำท่าเหมือนจะจูบผม ทั้งที่ผมหวังดี เห็นคุณนั่งเซเลยให้ยืมตัวใช้พิง” 
       “เอ่อ คือ…อยู่ดีๆ นกยูงก็รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายและกลิ่นของท่านประธานเหมือนใครบางคน” 
       “แฟนเหรอ?” 
       “ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่” 
       “ออ…พอรู้สึกคุ้น คุณก็เลยอยากพิสูจน์ด้วยการจูบ” 
       “ข…ขะ…ขอโทษค่ะ นกยูงขอโทษ…มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ” 
       “ก็ได้นะ” 
       “คะ?” 
       “จะลองจูบพิสูจน์ก็ได้นะ ผมยอมแล้ว กระโดดขึ้นมาบนตักผมอีกครั้งสิ” 
       “นกยูงไม่กล้าหรอกค่ะ” 
       “หึ! อยากพิสูจน์เมื่อไรก็ตามสบายนะ ขอแค่อย่าประเจิดประเจ้อ ทำตอนอยู่กันแค่สองคนก็ยิ่งดี” 
       “ไม่ค่ะ”