“รักพี่นั้นมั่นคงยิ่งกว่าลำน้ำไนล์ แม้วันเวลาจะทำให้ลำน้ำไนล์ผันเปลี่ยนเวียนทิศ จะหุบเขา หินผา หรือสิ่งใด มาหันเหทางของสายน้ำ แต่ใจพี่นั้นมั่นคงต่อเจ้ายิ่งกว่า และมันจะอยู่ที่เจ้าชั่วนิรันดร์”

        “เป็นอะไรเพคะ อยู่ๆ ก็พระพักตร์หักงอ”

        “พี่หึง!” ตรัสตอบเมเธนตารีไปสั้นๆ ทำเอาคนถามหน้าร้อน

        “ก็พี่หึงจริงๆ เนบูซัสมาเกี้ยวพาราสี เป็นห่วงเป็นใยชายาของพี่ ทั้งที่พี่ยังกอดเจ้าอยู่แท้ๆ หญิงงามเมืองบูโตมีมาสนใจเขาเยอะแยะ เหตุใดจึงไม่ไปเหลียวแล มาปักใจอยู่แต่ชายาของพี่ด้วยเหตุใด” 

        “ที่รับสั่งว่าหญิงชาวบูโตงามนี้ เพราะทรงเล็งและแลอยู่หลายนางใช่ไหมเพคะ ถึงรู้ดี หม่อมฉันเห็นนางพวกนั้นชายตาให้ฝ่าบาทเช่นเดียวกัน ฝ่าบาทออกไปช่วยแลกขายสินค้าเมื่อใด พวกสตรีแวะเวียนมาแลกซื้อของหนาตาเหลือเกิน รู้สึกว่าพระมังสาจะหอมหวนกว่าพี่เนบูซัสเสียอีกนะเพคะ” เมเธนตารีกราบทูลหน้าง้ำบ้าง พร้อมชำเลืองสายตาไปค้อนให้ 

        “ฉันคือแสงดาว คุณจะต้องเข้าใจและยอมรับความจริงว่า เมเธนตารีคนที่คุณรักได้ตายไปแล้ว เราทั้งสองไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน และหากฉันเคยเป็นเมเธนตารีมาก่อน วันนี้ความรู้สึกที่มีต่อคุณได้หมดลงแล้ว ฉันไม่คุ้นเคยแม้กระทั่งอ้อมกอดของคุณ แล้วฉันจะกลับไปเป็นเมเธนตารีให้คุณได้ยังไง”

        “ผิดเองที่พี่โง่งมรอคอยเจ้า”

        “พี่น่าจะคิดได้ ว่าเราทั้งสองคนไม่มีชะตาร่วมกัน ตั้งแต่วันที่เจ้าตายจากพี่ไป แต่พี่ก็ยังเฝ้ารอเฝ้าตามหาเจ้าด้วยหัวใจรักที่มั่นคง เอาเถอะ พี่คือฟาโรห์แห่งไอยคุปต์ จะไม่บังคับใจผู้ใดทั้งสิ้น” 

        บัดนี้ฟาโรห์เชปเฟอร์เรได้จากไปแล้ว และเธอก็รู้ตัวช้าในวันที่สายไป... 

        “แม้เราจะห่างกันด้วยภพและกาลเวลา และแสงดาวไม่รู้เลยว่าพระองค์อยู่ภพไหน แต่ความรักของแสงดาวก็จะมั่นคงดุจดั่งดวงอาทิตย์ที่คงอยู่คู่โลกทุกวารวัน หาใช่สายน้ำไนล์ที่ไม่คงที่ พอไหลลงสู่ทะเลก็เลือนหายไป...จะไม่ให้น้อยหน้ารักของพระองค์เลย...”