เมื่อตระกูลดังอย่างธนะกิจไพศาลเผชิญมรสุมหนักที่นำมาซึ่งความอัปยศอดสูในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน ในความทุกข์ทรมานและวินาทีแห่งความมืดมนอาดูรของผู้มีพระคุณนั้น  ฟารีดา  สาวสวยพิสุทธิ์ไร้มลทินตัดสินใจขยี้หัวใจของตัวเองเพื่อรับเอาความอัปยศทั้งหมดมาไว้ที่เธอเพียงผู้เดียว เพื่ออีกหนึ่งชีวิตของตระกูลผู้มีบุญคุณอันล้นเหลือนั้นจะได้รุ่งเรืองสดใส เธอได้รับการยกย่องจากทุกคนว่าเป็นดังแม่พระมาโปรด แต่ทว่ากับเขา เมธัส  ธนะกิจไพศาล  ผู้มิได้รับรู้ถึงเรื่องร้ายที่กำลังเยื้องกรายมาหาเขาแต่อย่างใด ชายผู้เป็นดังหัวเรือใหญ่ของตระกูล และคือชายที่เป็นรักแรกและความฝันอันยิ่งใหญ่ของฟารีดา กลับชิงชังและประณามหยามหยัน อย่างมิคิดจะฟังหรือมองเธอในแง่ดีเลย!

          ยิ่ง ฟารีดา พยายามตามตื๊อไขว่คว้าแสวงหารักกลับคืนมาเท่าไร เขาก็ยิ่งมึนตึง ทำร้ายผลักไสเธอมากขึ้นเท่านั้น แล้วสุดท้ายหัวใจของฟารีดาก็แหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี เมื่อได้ทราบความจริงแห่งความโหดร้ายเย็นชาที่ได้รับมาจากเขาทั้งหมด นั่นก็คือเมธัสไม่เคยรักเธอเลย และเมื่อหญิงสาวคิดจะไปจากเขาโดยไม่หวนคืน เขากลับเหนี่ยวรั้งทำลาย จนเธอไม่เหลือแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของตัวเอง เมธัสทำให้โลกที่ใสบริสุทธิ์ของฟารีดาพังครืนลง และนับจากนี้ไปจนนิรันดร์ ฟารีดาจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด! เพราะหนี้ชีวิตหนี้หัวใจที่มันเคยติดค้างกันไว้ ได้ถูกทวงคืนไปจากการกระทำอันเลวร้ายของเขาแล้ว นับจากนี้ฟารีดาคือนกน้อยในท้องฟ้าพนาสัณฑ์ หาใช่นกน้อยในกรงของตระกูลธนะกิจไพศาลอีกต่อไปไม่!!!!

          “พี่เมธปล่อยฟางเถอะค่ะ หนาว”

          “ไม่! คนอย่างเธอมันจะต้องอยู่กับน้ำสะอาดๆ แบบนี้แหละ ไม่อย่างนั้นเธอก็จะโสมมทำตัวเป็นนังสำส่อนไม่หยุดเสียที”

เมธัสตะคอกใส่อีกฝ่าย แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่ออีกฝ่ายพ้อกลับมาเสียงระโหย

          “พี่เมธใจร้าย ทำไมใจร้ายแบบนี้ ใจร้ายที่สุด!”

          “เงียบ!”

          เมธัสตวาด ปิดฝักบัวอย่างหงุดหงิด กระชากร่างบางออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นก็ลากหล่อนเดินดุ่มๆ ไปที่ประตู ไม่สนใจว่าฟารีดาจะเปียกปอน ชุดนอนจะขาดทะลุไปจนเห็นเนื้อในขนาดไหน พอถึงประตูได้ก็เปิดมันออกกว้าง ผลักร่างบางจนหัวซุนออกไป 

         “ไปสิ! กลับไปได้แล้ว คนอย่างเธอไม่มีเกียรติพอที่จะมาร่วมเตียงกับฉันหรอกนะ ไปสิ! รีบๆ ไปซะ ฉันไม่สนใจเธอหรอกฟารีดา”

         เมธัสเอ่ยแล้วถอนใจ จากนั้นก็ทอดสายตามองอีกฝ่ายอย่างสมเพช

         “ไอ้เห็นใจก็เห็นใจอยู่หรอกนะ แต่สงเคราะห์ให้ไม่ได้จริงๆ เพราะว่ามันขยะแขยงเข้าไปจนสุดขั้วหัวใจเลยทีเดียวล่ะ แบบว่าจะจับต้องตรงไหนมันก็ขนลุกขนพองไปหมด เลยสนองให้ไม่ลง! ไปซะสิ ไปให้ไกลๆ ไป๊!”

         “พี่เมธคะ” ฟารีดาครางชื่อเขาโหยหวน เจ็บราวกับนกต้องธนู แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเขาตวาดลั่น

         “ไปให้พ้น!!!!!!”