โรม  หรือ ธวาธิต  ลาร์นาโด  นักการเงินลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน ทายาทคนโตของตระกูลชื่อดังอย่างลาร์นาโด ชายหนุ่มผู้หล่อเนี้ยบเฉียบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สุขุม และฉับไวในชั้นเชิงธุรกิจ หากเขาต้องมาหัวเสียอย่างหนักกับเรื่องเล็กๆ เมื่อพบเห็นพนักงานคนหนึ่งของตนแต่งตัวมอมแมมเป็นที่น่ารังเกียจยิ่งนัก ชายหนุ่มจึงจัดการขั้นเด็ดขาดด้วยการสั่งการให้ไล่หล่อนออกจากงานในทันที หากด้วยเหตุนี้แหละ ที่จะทำให้ชีวิตอันสงบสุขของเขากำลังจะวุ่นวายยุ่งเหยิงยับเยินไม่มีชิ้นดี!!

          สำหรับ พลอยใส  นั้น หล่อนไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าตนเองทำผิดด้วยสาเหตุอะไร ถึงต้องมาถูกไล่ออกจากงานกลางคัน หญิงสาวผู้ต้องรับภาระทางครอบครัวอย่างหล่อนจึงไม่สามารถยอมรับกับความอยุติธรรมนี้ได้ ด้วยความคับแค้นใจพลอยใสจึงหมายจะเข้าไปต่อว่าผู้ชายจอมเผด็จการที่ใครต่อใครล่ำลือกันว่าหน้าเลือดอย่างธวาธิต ลาร์นาโดให้ได้ หากทว่าหญิงสาวยังไม่ได้ต่อว่าเขาเลยสักคำ ชีวิตหล่อนก็มีอันต้องพลิกผันราวกับฝันไปเพียงแค่ได้เผชิญหน้ากับชายหนุ่มในวันแรก จากสาวน้อยที่ติดดินหาเช้ากินค่ำ พักอยู่ในตรอกซอกซอยเล็กๆ มาวันนี้เธอกลับตกกระไดพลอยโจนไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว 

          พลอยใสถูกมหาเศรษฐีจอมเผด็จการมัดมือชกให้เข้าไปอยู่ในคฤหาสน์อันหรูหรา ทุกอย่างรอบกายดูดีมีระดับทั้งสิ้น หากสิ่งที่ทำให้พลอยใสถึงกับอึ้ง ทึ่ง โดยไม่คาดคิดมาก่อน นั่นก็คือ จู่ๆ หล่อนก็กลายเป็นคู่หมั้นกำมะลอของธวาธิต หญิงสาวได้สัมผัสชีวิตอีกมุมหนึ่งของเขา ได้รับรู้ว่าคนขี้เก๊กที่ชอบตีหน้านิ่งคนนี้ช่างยียวน เพราะเขาขยันยั่วโมโหเธอทุกวัน และความจริงอีกอย่างที่หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้เลยก็คือว่า เวลาที่ได้อยู่ใกล้กัน ได้สบตา และได้ควงแขนเขานั้น มันทำให้เกิดความกระจ่างแก่หัวใจของเธอขึ้นทุกๆ วันว่า พลอยใสได้หลงรักธวาธิตเข้าให้แล้ว!!

          “อุ๊ย!” หญิงสาวเดินไปคิดไปเพลินๆ จู่ๆ ก็ชนเข้ากับร่างใหญ่โตของธวาธิตที่หยุดเดินเอาดื้อๆ หน้านวลร้อนผ่าวเมื่อทรวงอกอวบหยุ่นไปปะทะแผ่นหลังเขาอย่างจัง

          “คนบ้า! จะหยุดทำไมไม่บอก” กล่าวเท่านั้นก็ต้องตัวเกร็ง เมื่อจู่ๆ แขนแข็งแรงก็มาคว้าเอวเธอไปกอด

          “ปล่อยนะ” พลอยใสร้องประท้วงพร้อมดิ้นหนี แต่แล้วก็ต้องหน้าแหย เมื่อถูกกอดกระชับบังคับให้อยู่นิ่งๆ

          “ลืมไปแล้วหรือพลอยใส ว่าเมื่อคืนเราเป็นคู่ที่รักกันมากขนาดไหน มาวันนี้ก็อย่าเพิ่งแตกคอกันสิ มาแสดงตัวเป็นคู่รักที่ดีของฉันหน่อย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว”

          ธวาธิตกล่าวพร้อมหลุบตาลงจ้องมองมาที่ริมฝีปากเธอนิ่ง เหมือนจะตอกย้ำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอและเขาเผลอไปจูบกันเข้ากลางงาน จนถูกมารดาของธวาธิตจับหมั้นหมายกันแบบง่ายๆ หญิงสาวเม้มปากแน่น ไม่อยากให้เขาจ้องลงมาด้วยสายตาเซ็กซี่ร้อนแรงแบบนั้น เธอบ้าไปแล้ว ยอมให้เขาจูบง่ายดายทั้งที่ตลอดเวลาก็คอยแต่ทุ่มเถียงกันตลอด

          “คนฉวยโอกาส เมื่อคืนทำไมต้องจูบฉันด้วย”

          ด้วยเหตุอันใดไม่รู้ทำให้หญิงสาวต่อว่า แล้วก็ต้องกัดริมฝีปากแน่น เมื่อเขายักไหล่เฉย แล้วเลิกคิ้วสูงตอบกลับมาด้วยกิริยายียวนกวนประสาท

          “นั่นน่ะสิ! แล้วทำไมเมื่อคืนต้องยอมให้จูบด้วยล่ะ ตอบมาก่อนสิ แล้วจะเฉลยว่าทำไมต้องจูบ!”

          “อ๊าย! คนบ้า ฉันถามคุณนะ ไม่ใช่ให้มาย้อนถามฉัน”

ปรับปรุงเนื้อหา-เพิ่มตอน