เขา ธนากร ลาร์นาโด หนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน เจ้าของไร่แห่งใหญ่ของตระกูลลาร์นาโด ชายหนุ่มบังเอิญช่วยเหลือสาวสวยหุ่นยั่วสวาทไว้ได้ เพียงพิศเจ้าของร่างเนื้อนมไข่และเสื้อผ้าที่ไม่ต่างอะไรกับเศษผ้าบนร่างขาวผ่องนั้น ธนากรก็สรุปได้ทันทีว่า เธอคงเป็นโสเภณีหนีคดีอุกฉกรรจ์มาแน่ๆ และการให้ที่อยู่ที่ปลอดภัยแก่เธอ มันก็ต้องมีสิ่งตอบแทนบ้างล่ะ คนกำลังถูกบังคับให้แต่งงานจึงให้โอกาสแกมบังคับหญิงสาวได้ตอบแทนบุญคุณ ด้วยการอุปโลกน์ให้เธอเป็นว่าที่เจ้าสาว

     หากงานแต่งงานกำมะลอยังไม่ได้เริ่มขึ้น ว่าที่สามีในนามก็แทบขาดใจตายไปกับสัดส่วนอะร้าอร่ามไปทั้งเนื้อทั้งตัวของเจ้าหล่อน ดังนั้น หนุ่มเจ้าชู้ตัวพ่อจอมกรุ้มกริ่มจึงฉวยโอกาสแทะโลมเรือนร่างอวบอัดอยู่ร่ำไป และเขาก็ต้องตกตะลึง เมื่อความคิดในหัวที่ว่าหล่อนคือโสเภณีที่ผ่านผู้ชายมานับร้อยกลับกลายเป็นว่าหญิงสาวที่มอบความรัญจวนชวนวาบหวามให้เขานั้นใสซื่อยิ่งกว่าสาวพรหมจรรย์เสียอีก!! 

     เธอ เนตรอัปสร สาวไทยหน้าหวาน ผู้มีปมด้อยเรื่องรูปร่างของตัวเอง หญิงสาวเกลียดหุ่นอ้วนเตี้ยของตัวเองยิ่งนัก และด้วยความใหญ่โตของสิ่งที่แม่ให้มาของเธอนั้นทำให้ภัยมาถึงตัว จนต้องหลีกหนีผู้ชายบ้ากามมาด้วยสภาพสะบักสะบอม เธอได้ที่พักพิงเพื่อลี้ภัยเป็นไร่ของมหาเศรษฐีมาดขรึมผู้ทรงอิทธิพล เขาคือหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่เธอไม่อาดเอื้อมฝันถึง หากแต่ผู้ชายคนนี้น่ะ เป็นพวกทำบุญหวังผลซะด้วย เพราะเธอต้องตอบแทนบุญคุณเขาด้วยการเป็นคนรักตบตามารดาของเขา ยิ่งเมื่อธนากรอยากจะขย้ำเธอขึ้นมา เนตรอัปสรก็ทำอะไรแทบไม่ถูก ก็สาวอวบระยะสุดท้ายอย่างเธอน่ะหรือ จะเป็นที่ปรารถนาของหนุ่มเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบอย่างเขาได้ จะยอมหรือไม่ยอมดี เธอก็ยังตอบไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ สัมผัสของธนากรกลับติดตาตรึงใจเธอชนิดไม่รู้ลืม!! 

     “ฉันว่าแล้วเธอต้องขาวผ่อง อัดแน่นเต็มพิกัด แต่บางช่วงก็ดูบอบบางเหมือนลูกแพร์ที่คัดสรรมาอย่างดี เธอดูสมบูรณ์แบบมาก เลยล่ะปุ๊กลุก”

     สิ้นเสียงแหบพร่าที่สั่นน้อยๆ จนคล้ายจะสำลักน้ำลายตัวเองนั้น คนไร้ประสบการณ์ก็ตัวเกร็ง ระหว่างที่เขาใช้สายตาโลมลูบร่างที่เหลือเพียงชุดชั้นในสองชิ้นของตน เนตรอัปสรก็สะดุ้งโหยงเมื่อบราเซียร์ถูกปลด ทำให้พวงพุ่มสวยดีดผึงออกมา และเวลานั้นเองหญิงสาวก็เห็นเขาตัวเกร็ง มุมปากยกขึ้นนิดๆ สายตาชื่นชมพอใจ

     “ย...ยะ...อย่ามองฉันแบบนั้น ฉันรู้ตัวดีว่าฉันมันทุเรศแค่ไหน ถอยออกไปนะ ฉันไม่อยากให้คุณสร่างเมาแล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังว่า หลวมตัวมานอนกับอีอ้วนอย่างฉัน ฉ...ฉะ...ฉัน...ฉันต้องการเสื้อผ้าคืน...ได้โปรดเถอะ”

     เนตรอัปสรเริ่มมีสติ มือบางพยายามผลักไหล่หนาของคนที่ทำท่าจะก้มลงมาหาตัวเองออก เห็นใบหน้าคมเข้มยอมละห่างเธอไปเพียงเล็กน้อย แล้วก็เอียงคอมองอย่างงงๆ

     “เธอน่ะหรืออ้วน บ้ากันไปใหญ่แล้ว”

     เขาพูดเท่านั้นก็ก้มลงมาหา ทำให้เนตรอับสรต้องห่อไหล่ สองมือผวาเกาะบ่าเขาแน่น

     “ไม่อ้วนหรอก เธอสวยมาก แม้จะตัวเล็กไปนิด แต่ก็มีจุดที่ดึงดูดและเรียกร้องให้ผู้ชายละสายตาไปไหนไม่ได้เลย อาจจะดูปุ๊กลุกเล็กน้อย เพราะเธอชอบแต่งตัวหลวมโพรก หลอกให้ผู้คนคิดว่าเธอเป็นลูกบอลน้อยๆ แต่เมื่อเธอยอมใส่เสื้อผ้าที่ฉันหามาให้ เธอสวยที่สุด และผู้ชายหลายคนก็ต้องอยากถนอมเธอ แม้เธอจะคอยแต่พยศให้เขาต้องเส้นเลือดในสมองแตกตายวันละหลายๆ ครั้งก็ตาม”