ทางเลือกแกมบังคับของบิดาที่ คริสเตียน ไม่อยากเลือกคือ เขาจะต้องเสียไร่และโรงงานผลิตเมล็ดกาแฟไป ถ้าไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดที่สุด เด็กกำพร้าอย่าง อุรัสยา ที่บิดาเลี้ยงไว้กำลังจะกลายเป็นเศรษฐีนีชั่วพริบตา หนึ่งปีคือระยะเวลาที่เขาต้องทนอยู่กับเธอในฐานะสามีภรรยา โดยมีข้อห้ามอีกว่า ถ้าเขาอยากหย่าจะต้องไม่ล่วงเกินเธอ
หึ! นั่นมันก็แค่ลมปาก เพราะเธอเป็นเพียงกาฝากที่เขาจะขยำขยี้อย่างไรก็ได้!
“ฉันเคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่า ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก ทำไมไม่ฟัง” เสียงห้วนคำรามอย่างเกรี้ยวกราด
“ขะ...ขอโทษค่ะ พี่ปล่อยเอื้อเถอะ...อะ...เอื้อเจ็บ” อุรัสยาละล่ำละลักว่า น้ำตาเอ่อคลอขึ้นตรงขอบตา แต่ดูเหมือนคำขอโทษของเธอจะส่งไปไม่ถึงคนฟัง
“ในเมื่อบอกแล้วไม่ฟัง เตือนแล้วไม่เชื่อ ตอนนี้จะมาโอดครวญว่าเจ็บทำไม”
“อะ...เอื้อขอโทษ” อุรัสยาเอ่ยขอโทษเขาอีกครั้ง พูดจบหญิงสาวก็เม้มปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาเอาไว้
“ขอโทษแล้วมันช่วยให้อะไรดีขึ้นไหม”
“แล้วจะให้เอื้อทำยังไงล่ะคะ”
“หย่าให้ฉันสิ”
