เมื่อมาเฟียร้ายอย่าง เมมฟิส มาร์คิเดส ถูกศัตรูคู่อริล้วงคอถึงถิ่น นอกจากมันจะโกงการพนันหอบเอาเงินไปแล้วยังฉกเอาตัวคู่หมั้นของเขาไปด้วย แต่เจ้านั่นกลับพลาดทิ้งสาวน้อยคนหนึ่งไว้บนเรือ
ชายหนุ่มคิดว่าสาวน้อยนามว่า น้ำผึ้ง คงเป็นผู้หญิงบริการที่ลูกค้าไม่แยแส โดยหารู้ไม่ว่าเธอมีความเกี่ยวพันกับศัตรูของเขาอย่างคาดไม่ถึง ประเด็นนั้นเขาไม่ได้สนใจมากนัก เพราะสิ่งที่เขาโฟกัสก็คือ หล่อนคือจอมแสบเจ้าเล่ห์ที่ทำให้เขาเสียหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่เกรงกลัวบารมีเลยสักนิด นี่ถ้าเขาเอาคืนหล่อนไม่ได้ก่อนเรือจะเทียบท่า ก็อย่ามาเรียกว่าเจ้าพ่อ!
"โอ๊ะ!"
เมมฟิสร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เขากัดฟันแน่นจนกรามหนาขึ้นสันนูน ข่มความเจ็บผละตัวออกห่าง
"เธอร้ายมากนะ" เขาเค้นเสียงดุดันลอดไรฟัน ยกมือแตะเลือดเบาๆ ก่อนจะเอามาแตะที่ลิ้นและจ้องมองใบหน้าซีดเผือดของคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ
"ออกไปให้พ้นนะ”
"คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ!" เมมฟิสไม่ลดละ เขาไม่กลัวหรอก แผลแค่นี้ไกลหัวใจอีกเยอะ และไอ้มีดเล็กๆ นั่นไม่สามารถทำอะไรเขาได้หรอก
"ถอยออกไปนะ ถอยไป"
"ไม่!" เมมฟิสตวาดเสียงเข้มในลำคอ ทำให้น้ำผึ้งสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ เธอกัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ ใบหน้านองน้ำตาจนเธอต้องยกมือขึ้นปาดลวกๆ จ้องประตูอย่างหวาดหวั่น
“อย่านะ”
