ไคน์ เพนเดิลตัน เขาได้ชื่อว่าเป็นพ่อมดการเงินผู้ไร้ความพ่าย ไม่มีผลกำไรใดที่เขาเล็งเอาไว้แล้วจะไม่ได้ ในพจนานุกรมของเขาไม่มีคำว่า ‘แพ้’ ทว่าท้ายที่สุดเขากลับต้องมาพ่ายแพ้ให้กับ ‘เธอ’ ที่สวยเย้ายวนราวกับนางปีศาจ ดึงดูดความสนใจจากพ่อมดอย่างเขาได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตา แต่เธอกลับหนีเขาไปพร้อมลูกในท้อง! หนำซ้ำในวันที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง หญิงสาวยังปรากฏตัวในฐานะคนรักของน้องชายต่างบิดาของเขาอีกด้วย!
สำหรับ มนสิการ แล้ว ทุกอย่างที่ผ่านมานั้นคือฝันร้ายที่ยากจะลบเลือน เมื่อต้องอยู่กับเขาในฐานะนางบำเรอชั่วคราว ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวทุกวิถีทางไม่ให้หนีไปไหน แต่สุดท้ายเธอก็หนีออกจากกรงขังนั้นสำเร็จ ทว่าห้าปีผ่านไปผู้ชายคนนั้นกลับเดินเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้ง พร้อมประกาศใช้สิทธิ์ความเป็นสามีและพ่อของลูกในวันที่เธอไม่ต้องการ ฉุดรั้งให้เธอดำดิ่งสู่ห้วงนรกอเวจีอีกครั้ง โดยมียมทูตอย่างเขาคอยยิ้มรับอย่างสาสมใจ!
“เธอจะทิ้งผัว ทิ้งลูก แล้วมีผู้ชายคนใหม่อย่างนั้นเหรอมน!” เขาตะคอกถามเสียงดัง มือแข็งคู่นั้นบีบสองไหล่ของเธอแน่น
มนสิการจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินเยียบเย็นของผู้ชายตรงหน้า ดวงตาของเธอฉายแววเย็นชาและรังเกียจอย่างสุดหัวใจ
“ฉันมีแต่ลูก ตอนนี้ยังไม่มีสามี แต่ถ้าคุณอยากสมัครเป็นสามีฉันก็ไปต่อคิวโน่น แต่ขอบอกก่อนว่าฉันเจอคนที่จะแต่งงานด้วยแล้ว ใบสมัครของคุณคงไม่มีวันได้รับการพิจารณา"
เธอหลุดออกมาจากกรงขังนั้นแล้ว ไม่มีทางยอมกลับไปสิ้นใจตายในกรงขังของพ่อมดอย่างเขาเด็ดขาด
“ดี...พูดได้ดี แต่เธออย่าลืมสิว่าเธอจะมีลูกไม่ได้เลยถ้าไม่เคยมีสามีมาก่อน แล้วฉันไม่คิดว่าเธอจะลืมสัมผัสของฉันได้ลง ทุกคืน...ทุกวันตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เธอคงไม่ลืมว่าเนื้อตัวของเธอทุกส่วนฉันได้แตะต้องสัมผัสมาหมดแล้ว"
“ฉะ...ฉันลืมไปหมดแล้ว!”
“ไม่หรอก ดูหน้าเธอในตอนนี้ เธอยังไม่ลืมมันสักนิด" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะหยันเป็นต่อ ฝ่ามือเปลี่ยนเป็นลูบไล้เรือนกายเธอผ่านเสื้อผ้าอย่างจาบจ้วง ดุดัน "เธอไม่เคยลืมฉัน อีกอย่างตอนนั้นเป็นเธอที่หนีออกไป ฉันไม่ได้ยินยอมปล่อยเธอไป พูดได้ว่าทุกวันนี้เธอก็ยังเป็นผู้หญิงของฉันอยู่ ถ้าเธอจะมีคนใหม่ ก็เกรงว่าจะเรียกได้แค่ว่าเป็นชู้เท่านั้นแหละ!”
“แต่แพททริกเป็นเพื่อนของคุณนะ! คุณกล้าแย่งคนรักของเพื่อนอย่างนั้นเหรอ”
“เพื่อนแล้วยังไง" พ่อมดเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเย็นชา "ยิ่งเป็นเพื่อนก็ยิ่งต้องรู้ว่าเธอเป็นของฉัน ลูกของเธอก็เป็นลูกของฉัน"
“คุณมันเลวทรามไคน์ ชั่วช้า...ปีศาจ คุณจะทรยศเพื่อนของคุณเหรอ ถ้าแพททริกรู้เขาจะต้องเสียใจ ละ...แล้วฉันก็รักเขาไม่ได้รักคุณ!” หญิงสาวตอกใส่หน้าเขาอย่างหมดความอดทน ก่อนจะถูกผลักลงไปนอนแผ่หราบนเตียงกว้างอย่างไม่อาจตั้งตัว โดยมีไคน์ตามขึ้นมาด้วยท่าทีคุกคาม
“ฉันยอมทรยศคนทั้งโลก" เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไล้ปลายนิ้วกับผิวแก้มเย็นชื้นของหญิงสาว สายตาเยียบเย็นจ้องมองเธอนิ่ง ทว่าดวงไฟสีน้ำเงินในดวงตาของเขากำลังแผดเผาให้เธอขาดใจตาย
"แต่ฉันจะไม่ยอมให้เธอทรยศฉัน เธอจะไม่รักฉัน...ฉันก็ไม่ว่า แต่ฉันจะไม่ยอมให้เธอรักใคร!”
“ชั่ว!”
“ฉันยอมรับว่าฉันมันชั่ว...แต่ชีวิตนี้ไม่ว่าฉันจะอยู่หรือตาย...ฉันก็ไม่มีวันปล่อยมือจากเธอหรอกมน...ไม่มีวัน!”
“...”
“อย่าลืมสิว่าฉันเป็นพ่อมดชั่วร้าย และถ้าฉันไม่มีความสุข เธอก็อย่าคิดเลยว่าจะสะกดคำคำนั้นได้เหมือนกัน!”
