คริสเตียน พาวเวลล์ เคยประสบอุบัติเหตุจนความจำหายไปนานถึงสองปี ชายหนุ่มจดจำเวลาสองปีที่หายไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ อุบัติเหตุครั้งนั้นจึงหล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจและไม่เชื่อใจใครอีกนอกจากคนในครอบครัว
แต่แล้ว อาทิตยา ก็ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับลูกในท้องของเธอ เด็กหนึ่งคน และสุนัขหนึ่งตัว เธอพุ่งเข้ามาหาเขา พร้อมกับประกาศว่าเขาคือสามีของเธอ!
เขาน่ะหรือจะยอมรับผู้หญิงยากจนในเมืองห่างไกลที่มีลูกติดอย่างนี้เป็นภรรยา!
ทว่าคริสเตียนก็ไม่อาจปฏิเสธได้อย่างเต็มปากว่าเขาไม่ได้เป็นสามีของเธอ สิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่โยนเธอออกไปจากชีวิตก็เพราะหญิงสาวกำลังตั้งครรภ์ และจะรอจนกว่าเขาจะพิสูจน์ได้ว่า อาทิตยาเป็นเพียงผู้หญิงโกหกปลิ้นปล้อนที่คิดจะฉวยโอกาสตอนเขาความจำเสื่อมเพื่อแต่งงานกับเขาเท่านั้น!
“คุณรู้ แต่คุณกำลังปฏิเสธมันหรือเปล่า”
มหาเศรษฐีหนุ่มพลันขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ
“ผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น”
เขาตอบเธออย่างเย้ยหยัน แต่ไม่ยอมหันไปมองหญิงสาวอีกครั้ง
อาทิตยาลุกขึ้นยืน แทรกตัวไปยืนตรงหน้าเขาจนได้ ขณะที่คริสเตียนเลือกจะเบือนหน้าหนีจนเธอต้องใช้มือยึดจับใบหน้าของเขาไว้แล้วบังคับให้เขามองเธอ
“มองตาฉัน”
“คุณจะทำอะไร” ชายหนุ่มถามเธออย่างแปลกใจ
ทว่าที่ทำให้เขาตื่นตระหนกยิ่งกว่าคือร่างกายนุ่มนิ่มของเธอที่เบียดแทรกเนื้อตัวของเขา แผงอกแน่นนั้นเสียดสีแนบชิดกับอกนุ่มจนรู้สึกได้ถึงความตื่นตัวของตนเองอย่างชัดเจน
ประกายไฟในร่างพลันลุกโชน แต่หญิงสาวกลับไม่รู้ตัวสักนิดว่าเธอเดินก้าวข้ามผ่านเส้นแบ่งอันตรายของเขามาแล้ว
คริสเตียนสูดลมหายใจเข้าปอดลึก จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลของเธอที่มองเขาแน่วนิ่งถือดีในยามออกคำสั่งว่า
“มองตาฉันและจูบฉันสิ”
“ไม่”
“คุณกลัวอะไร?”
“ผมไม่ได้กลัว แต่ว่า...”
เขาไม่อยากให้ตัวเองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้น่ะสิ!
