วินเซนต์ เดลตัน กำลังประสบปัญหาอย่างหนักเกี่ยวกับน้องชายจอมเกเรที่กำลังจะทำให้ตัวเองกลายเป็นอาชญากรตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี! และนั่นทำให้เขาโมโหเข้าไปอีกเมื่อพบว่าน้องชายไปพัวพันกับผู้หญิงยากจน และเธอก็เป็นคนเดียวที่น้องชายเขาเชื่อฟัง ทางแก้ทางเดียวที่วินเซนต์ทำได้คือจ้างเธอมาเป็นพี่เลี้ยง
ในที่สุด เนตรา ก็ยอมรับข้อเสนอในการดูแลน้องชายของเขา แม้จะเกลียดความหลงตัวเอง หยิ่งยโส และโอ้อวดในความหล่อรวยของผู้เป็นนายจ้าง และที่สำคัญเขาหวังจะเคลมเธอด้วยสิ
เธอจะไม่ยอมเสียจุดยืนของตัวเอง...
เธอตั้ง ‘กฎ’ เอาไว้แล้วว่า เธอจะโสด จะไม่แต่งงาน จะไม่รักใครจนกว่าเธอจะเจอ ‘คนคนนั้น’ ต่อให้เขาเอาความหล่อมาล่อ เอาเงินมากองตรงหน้า อ่อยแล้วอ่อยอีก เธอก็ไม่สน!
“ฉันต้องแสดงความเสียใจกับคุณนะคะ เพราะฉันไม่สนใจคุณเลย ฉันมีกฎของฉันและหวังว่าคุณจะรักษากฎระหว่างเรา”
“กฎมีไว้ให้แหกนะที่รัก”
เนตราถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างเหนื่อยหน่ายใจเมื่อพูดกับคนดื้อด้าน
“แต่ไม่ใช่กรณีของฉันกับคุณค่ะ คงต้องบอกให้คุณรู้ว่าที่ฉันไม่คิดจะสนใจคุณ ถึงแม้ว่าคุณจะพยายามบอกฉันว่าคุณ อะไรนะ...” เธอแกล้งถามเขาไปอย่างนั้น ก่อนจะต่อประโยคที่ตัวเองพูดค้างเอาไว้อย่างรวดเร็ว “หล่อ รวย มีเสน่ห์น่าหลงใหล และมีประสบการณ์อย่างโชกโชน”
“อย่าใช้คำว่าโชกโชนสิ ฟังแล้วมันดูไม่ดี” เขาเอ่ยขัดอย่างจริงจัง ทว่าดวงตากลับพราวระยับคล้ายกับจะหลุดหัวเราะออกมาอยู่รอมร่อ
“โอเค” เธอยักไหล่แล้วแก้คำพูดของเขา “ประสบการณ์สูงมากเป็นพิเศษแล้วกัน แต่สำหรับฉันคุณอายุมากเกินไปน่ะค่ะ”
“หืม?”
คราวนี้เป็นครั้งแรกที่เขาดูจะชะงักไปนิดโดยไม่ได้แกล้งทำ และนั่นทำให้เนตราจับได้ว่านี่คือจุดอ่อนของเขา
“คุณอายุมากเกินไปจนไม่น่าสนใจสำหรับฉัน สามสิบเจ็ดใช่ไหม ไม่ได้อยู่ในสายตาและความสนใจของฉันเลยค่ะ”
ความหมายของเธอคือเขาเป็นแค่ตาแก่ลามกคนหนึ่งเท่านั้น! อายุมากกว่าเธอตั้งกี่ปีกันน่ะ สิบเอ็ดสิบสองได้ไหม คนละรุ่นกันเลยนะนั่น!
“เฮ้!”
