‘หยิ่งผยอง ทระนง โอหัง เปี่ยมไปด้วยศักดิ์ศรี’ คือคำนิยามอุปนิสัยขององค์ชายรัชทายาทลำดับที่สามแห่งประเทศคาลานิซ มาทิอัส คาลานิซ เรนดัลเต้ จากเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์ผู้สืบสายเลือดสีน้ำเงินเข้ม เขาแฝงกายในคราบของสามัญชนเพื่อเดินทางมาพักผ่อนยังประเทศไทย สำหรับองค์ชายมาทิอัส ฐานันดรศักดิ์ไม่ต่างจากโซ่ตรวนที่คุมขังเขาไว้ในกรง จนกระทั่งได้พบกับ พลอยภัทร์ชา ศิริรัญกัลยา สตรีสาวชาวไทยผู้มีใบหน้าสดสวยราวกับนางฟ้า ชีวิตขององค์ชายผู้สูงศักดิ์ก็ดูจะเปลี่ยนไป!
องค์ชายมาทิอัสคล้ายกับจะตกหลุมเสน่ห์ความน่ารัก น่าใคร่ และน่าปรารถนาของเธอเข้าอย่างจัง ทว่าสักวันเธอก็คงไม่ต่างกับผู้หญิงคนอื่น ที่เรียกใช้งานไม่กี่ครั้งก็สลัดทิ้งอย่างไม่ไยดี แต่เมื่อได้ลองลิ้มชิมรสเธอเข้าจริงๆ ความรู้สึกเบื่อหน่ายที่ว่ากลับเดินทางมาถึงช้าเสียจนองค์ชายเล็กผู้ไม่เคยผูกพันกับสตรีนางใดเริ่มใจเอนเอียง แต่มันจะมีประโยชน์อันใดเล่า เมื่อสตรีสามัญชนไม่อาจปีนป่ายขึ้นไขว่คว้าตำแหน่ง ‘ชายิกา’ อันสูงศักดิ์ของเขาได้
“คุณหนีผมไปทำไม”
“ก็คุณบอกว่าจะบีบคอฉันฉันก็ต้องหนีน่ะสิ”
“คุณเชื่อหรือว่าผมจะบีบคอคุณจริงๆ”
หญิงสาวพยักหน้ารับก็เขาเล่นคำรามขู่เธอแบบนั้นพลอยภัทร์ชาจะไม่เชื่อได้หรืออีกอย่างหลังจากผ่านค่ำคืนแสนสุขด้วยกันหญิงสาวก็อับอายเสียจนต้องหลบไปตั้งหลักสักพัก
“ผมไม่เคยทำร้ายร่างกายผู้หญิง”
“เรื่องส่วนตัวของคุณฉันไม่ทราบหรอกค่ะฉันทราบแค่ว่าคุณให้ฉันเรียกคุณว่ามาทิส”
หญิงสาวพลิกกายนอนตะแคงเมื่อมาทิอัสคลายอ้อมแขนเล็กน้อยชายหนุ่มตามไปนอนประกบแนบอยู่กับเรือนกายด้านหลังของเธอวงแขนข้างหนึ่งของเขาสอดรัดรอบเอวบางส่วนมืออีกข้างลูบไล้บริเวณสะโพกผายไปมา และถึงแม้พลอยภัทร์ชาจะตีมือเขาเพื่อให้เขาหยุดก่อกวนแต่ชายหนุ่มก็ไม่ใส่ใจ
“ผมชื่อมาทิอัส”
มาทิอัสกระซิบบอกชิดใบหูบอบบางให้เธอทราบเพียงแค่ว่าเขามีชื่อจริงว่าอะไรก็เพียงพอแล้วส่วนเรื่องส่วนตัวของเขาเธอรู้น้อยเท่าไรก็ยิ่งจะเป็นผลดีกับตัวเธอเท่านั้น
“ฉันก็อยากจะบอกชื่อจริงของฉันกับคุณเหมือนกันฉันชื่อ…”
“บัวหอมวัฒนนันท์ผมทราบชื่อจริงของคุณแล้วคนสวย”
พลอยภัทร์ชาถอนหายใจเฮือกใหญ่หญิงสาวพยายามจะบอกความจริงกับเขาแต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเอาข้อมูลมาป้อนใส่หัวของชายหนุ่มแถมยังเป็นข้อมูลที่ผิดมหันต์เพราะทั้งชื่อและนามสกุลไม่มีอะไรที่เป็นของเธอเลยแม้แต่อย่างเดียว
