ฟาบริช คาร์มิโอ ชายหนุ่มรูปหล่อเหลาราวเทพบุตรมาจุติ เจ้าของดวงตาสีเพอร์ริดอตอันมีเสน่ห์ล้ำลึก ผู้บริหารกิจการค้าเพชรแบรนด์ดังของยุโรป ร่ำรวยด้วยคุณสมบัติและทรัพย์สมบัติอันล้นหลาม เบื้องหน้าของเขาช่างต่างจากเบื้องหลังที่ว่า เขาคือผู้ครอบครองดินแดนแถบตะวันตกของทวีปยุโรป ในน่านน้ำมหาสมุทรแอตแลนติก ผู้ที่ได้รับสมญานามว่า ‘มาเฟียเลือดร้อน’ ชีวิตมาเฟียของเขาก็ย่อมตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลาจากฝ่ายตรงข้าม และคราวนี้ก็เช่นกัน เมื่อมีสายลับสาวกำลังลักลอบเข้ามาขโมยข้อมูลสำคัญของเขาไป ถ้าเจ้าหล่อนกล้าจะมาล้วงคองูเห่า ก็ลองดู! แล้วจะได้รู้ว่าคนดิบเถื่อนสัญชาติมาเฟียอย่างเขาจะตอบแทนเธอเช่นไร!!
แคทเทอรีน เรอิชา นักสืบสาวลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส ที่หวังจะเข้าพิสูจน์หลักฐานจากมาเฟียฟาบริชว่าเขาเกี่ยวข้องกับยาเสพติดหรือไม่ การเข้าใกล้มาเฟียร้ายผู้นี้ก็ไม่ต่างจากแขวนชีวิตอยู่บนเส้นด้ายดีๆ นี่เอง หากเธอพลาดพลั้งเมื่อไรก็ไร้ลมหายใจเมื่อนั้น ใช่! ภารกิจนี้ต้องไม่ผิดพลาด ทว่ามาเฟียอย่างฟาบริชก็ไม่ใช่หมูในอวยที่จะยอมให้เธอจับเชือดได้ง่ายๆ และบทเรียนอันโหดร้ายที่เขาใช้สั่งสอนสายสืบอย่างเธอก็คือ บทรักอันบ้าคลั่งที่ผลาญพร่าพรหมจรรย์และกระทั่งจิตวิญญาณของเธอไป!!
หญิงสาวกำลังจะก้าวลงจากเตียงนอนที่ให้ความทรมาน หากช้าไปเมื่อมือของคนที่อยู่ข้างกายตะครุบกอบกุมเรียวแขนเล็กไว้มั่น ดวงตาสีน้ำทะเลเดือดจัดจ้องมือใหญ่นั้นเขม็ง และสั่งด้วยสายตาให้เขาปล่อยพันธนาการอันน่ารังเกียจนั้น ดวงตาสีเพอร์ริดอตไหววูบชั่วครู่กับแววตาที่เพิ่งสบมอง
“อย่ามาใช้สายตาขยะแขยงมองผม”
เสียงหยาบกระด้างตวาดใส่ พร้อมรั้งร่างเล็กให้นอนแอ้งแม้งลงกลางเตียงหรู
“แล้วก็หัดหุบปากซะบ้าง ต่อให้ร้องจนตายไปต่อหน้า มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความบริสุทธิ์อันล้ำค่าที่คุณเก็บไว้กลับมาผุดผ่องยิ่งกว่าน้ำค้างได้หรอก”
“แน่นอน มันโสมมเพราะคุณ”
เสียงแหลมเล็กโพล่งออกมาด้วยความเจ็บใจ ดวงหน้าที่เจือไปด้วยร่องรอยเจ็บปวดเชิดขึ้นพร้อมเบือนหนีปีศาจร้าย หากอีกฝ่ายนั้นแสยะยิ้มให้ พร้อมมือหนาที่เลื่อนขึ้นยึดท้ายทอยเล็กไว้แน่น บังคับให้ดวงตาสีน้ำทะเลยอมสบมอง
“ฮึ! ของโสมมอย่างผมมันก็ทำให้คุณครวญครางได้ก็แล้วกัน ลองอีกสักทีสองทีคุณอาจอยากหลงอยู่ในวังวนน่าขยะแขยงนี้ก็ได้”
“สารเลว”
คำบริภาษรุนแรงสาดใส่ใบหน้าหล่อเหลา สิ้นประโยคนั้นริมฝีปากระเรื่อสีชมพูก็ถูกครอบครองด้วยความหยาบโลน ปากหยักบดลงมาพร้อมขยี้ด้วยความรุนแรง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วๆ เจือกลิ่นวอดก้าชิดเรียวปากอิ่ม
“ผมว่า...คุณคงยังไม่อิ่มเอมกับรสพิศวาสที่ผมมอบให้เมื่อครู่ถึงได้ปากดีขนาดนี้”
“ไม่นะ ปล่อยฉัน!”
