คนมันจะซวยช่วยไม่ได้ แสนหวาน ก็เพิ่งจะเข้าใจคำว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัด! จากคุณหนูไฮโซผู้แสนร่ำรวย เธอกำลังจะกลายสภาพเป็นยาจก ต้องกัดก้อนเกลือแทนไข่ปลาคาเวียร์เป็นของว่าง เมื่อกิจการรับทำความสะอาดทั่วราชอาณาจักรกำลังประสบปัญหาสภาวะขาดทุนสะสม เพื่อพยุงกิจการจึงต้องปลดพนักงานคนแล้วคนเล่า ปลดไปปลดมา ก็เหลือแต่สามผู้บริหารสาวสวยที่นั่งมองหน้ากันตาปริบๆ
เมื่อมีงานใหญ่เข้ามาต่อลมหายใจเฮือกสุดท้ายให้กับพวกเธอ จากผู้บริหารทำไมจะกลายเป็นแม่บ้านไม่ได้เล่า หญิงสาวในชุดฟอร์มพร้อมไม้กวาดและอุปกรณ์ทำความสะอาดอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี เมื่อเจ้านายชั่วคราวของเธอ ดันเป็นอดีตแฟนเก่าที่ดูยังไงก็เก๊าเก่า
ดัสติน ดินแดน เฮอร์มิงตัน จิตรกรหนุ่มมาดหรู เขายังหล่อเลิศ และรวยจนน่าหมั่นไส้ ส่วนเธอน่ะหรือ ถังแตก! แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อหลบไม่ได้ หนีไม่พ้น แสนหวานก็คงต้องจำทนสวมเครื่องแบบสาวใช้ปรนนิบัติเขาสินะ แสนหวานเครียด!
“สาวใช้?”
อาการเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่หล่อลากนั่นเรียกว่าอะไร มันคือการโปรยเสน่ห์ใช่หรือเปล่า แล้วการทำหน้าตาสงสัย แต่กลับชวนให้เคลิบเคลิ้มนั้น มันช่างน่าหมั่นไส้สิ้นดี ถ้าเธอรู้อนาคตว่าเขาจะหล่ออมตะมีแต่เพิ่มไม่มีลดแบบนี้ เธอจะไม่เลิกกับเขาเป็นอันขาด
“แต่งตัวแบบนี้เป็นผู้จัดการบริษัทมั้ง”
“เพิ่งรู้ว่าผู้จัดการบริษัทต้องถือผ้าเช็ดทำความสะอาด”
เขินก็เขิน ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องเป็นเขาที่มาพบกับเธอในสภาพย่ำแย่แบบนี้ด้วยนะ โชคชะตาจะกลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว อย่าเผลอแล้วกัน จะไล่เตะให้ตูดบวม!
“นี่เขาเรียกว่าผ้าขี้ริ้วประจำตำแหน่งย่ะ! ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีได้หรอกนะ”
