โทษทัณฑ์ความผิดของเธอ แค่เขาปล่อยให้ได้มีลมหายใจต่อก็ถือว่า จ้าวไป่เฟิง ปรานีมากแล้ว พราวเพตรา ถูกขับไล่ไสส่งไปให้พ้นหน้า แต่ชะตาร้ายๆ ก็ดันโยนเธอกลับมาอยู่ใต้กรงเล็บเขาอีกครั้ง
ชีวิตน้อยๆ ในครรภ์ของคนทรยศคือกรรมสิทธิ์ของเขาอยู่แล้ว
แต่สำหรับตัวเธอ...อย่าได้คาดหวังความเมตตาจากเขาอีก! ถ้าพราวเพตราไม่อ้อนวอนเขามากพอ หรือทำให้มาเฟียเถื่อนอย่างเขาหายขุ่นข้องใจแล้วขยับเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นอย่างอื่นแทน...
“คุณจ้าวปล่อยพราวไปเถอะนะคะ พราวสัญญาว่าจะไม่มาให้คุณจ้าวเห็นหน้าอีกตลอดชีวิตของพราว”
พราวเพตราสะอื้นฮัก มองจ้าวไป่เฟิงผ่านม่านน้ำตาอย่างวิงวอน หากแต่สีหน้าของมาเฟียหนุ่มยังคงเรียบนิ่ง เอ่ยเสียงที่เข้มขึ้นอย่างไร้การผ่อนปรน
“ฉันบอกให้กลับไปนอนที่เตียง เดี๋ยวนี้”
“คุณจ้าวอย่าทำอะไรพราวเลยนะคะ ปล่อยพราวไปเถอะนะคะ”
“ดื้อด้าน”
เสียงทุ้มต่ำห้วนจัดอย่างคงเส้นคงวา ก่อนที่ร่างของพราวเพตราจะปลิวหวือขึ้นสู่อ้อมแขนแข็งแกร่ง หญิงสาวตื่นตระหนกระคนตื่นกลัวจนต้องรีบโอบแขนรอบลำคอของจ้าวไป่เฟิงอย่างกลัวตกตอนที่เขาอุ้มเธอไปที่เตียง
“อยู่นิ่งๆ นอนเฉยๆ แล้วอย่าพูดพร่ำให้ฉันรำคาญหูอีก ไม่อย่างนั้นเราได้เห็นดีกัน ฉันก็จะไม่พูดมาก ว่าถ้าหากเธอดื้อรั้นจะเป็นยังไง เธอรู้จักนิสัยของฉันดี พราวเพตรา!”
