จักรทิพย์ ยอมแต่งงานกับ มนตระการ เพราะสถานการณ์บางอย่างบีบบังคับ เขาเกลียดชังเธอตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้า เกลียดพอๆ กับที่เกลียดภรรยาใหม่ของพ่อที่เขาคิดว่ามีเอี่ยวในเรื่องนี้ และจะทำทุกทางเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายขอหย่าไปเอง
แต่หลังแต่งงาน การกระทำของเขาช่างย้อนแย้งกับความคิดอย่างน่าโมโห
ภรรยาที่เขาอยากจะเกลียดชังกลับน่ารักน่าใคร่จนเขาไม่อยากปล่อยเธอไปไหน แต่คนปากร้ายปากหนักและฟอร์มจัดไม่คิดจะยอมรับให้เสียมาด เขาอ้างสิทธิ์ที่พึงมีกักขังเธอไว้ใต้อาณัติ!
“จะไปไหน”
“ปล่อยค่ะ”
“ทำไมต้องเล่นตัว เธอคิดว่าฉันจะยอมแต่งงานแค่ให้เธอเดินเฉิดฉายอยู่ในไร่ไตรลักษณ์ในฐานะเมียของฉันแค่ตามกฎหมายอย่างนั้นเหรอ เธอคิดผิดแล้วมนตระการ ต่อให้ฉันจะรังเกียจเธอกับอาของเธอสักแค่ไหน แต่ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันจะฝืนใจทำหน้าที่สามีทั้งตามนิตินัยและพฤตินัยอย่างไม่ขาดตกบกพร่องอย่างแน่นอน”
“คะ คุณจักรหมายความว่าไงคะ”
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่มนตระการจะซุกซ่อนความตื่นตระหนกและตื่นกลัวเอาไว้ได้ ความขุ่นเคืองที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่สวยก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
“เธอเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดดีมนตระการ”
