ทานตะวัน เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกเลี้ยงไว้เพื่อใช้ประโยชน์ สายตาที่มองมาอย่างดูแคลนสร้างความแข็งแกร่งให้หญิงสาวกลายเป็นคนไม่กลัวใคร
ชายแปลกหน้าคนนั้นเข้ามาช่วยชีวิตเธอออกจากขุมนรกก็จริง แต่เขากลับไม่ปล่อยเธอ ลักพาตัวเธอ ตั้งตนเป็นผู้ปกครองส่วนตัว คอยปราบ คอยปราม ทำเหมือนเธอเป็นเด็กใจแตกแหกคอก
ไม่รู้ฤทธิ์ทานตะวันซะแล้ว...ถ้าเขาไม่เจอเขี้ยวฝังคอ ก็อย่ามาเรียกเธอว่าทานตะวัน!
พันตรีเซเลส ต้องข่มใจไม่ให้พลั้งมือตีก้นคนดื้อสักป้าบ! เขาทำหน้าที่นำตัวเธอส่งคืนสู่ฐานันดรที่แท้จริง แต่แล้วก็เกิดจุดหักเหร้ายแรงที่ทำให้เธอเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ปกป้อง ปลดแอก สยบความแสบ แล้วจับเธอแปลงโฉมขึ้นสู่การเป็นเจ้าสาวของเขาแต่เพียงผู้เดียว!
“ฮือ...รู้อย่างนี้น่าจะกระโดดลงไปให้ตายๆ ซะจะได้จบเรื่อง ไอ้คนชั่ว ไอ้โจรลักพาตัว ไอ้บ้าโรคจิต จับหนูมาทำไมก็ไม่บอก รังแกเด็ก หน้าไม่อาย ฮือๆ”
ทานตะวันร้องสะอื้นไปตลอดทาง ทั้งเหนื่อยทั้งหิว อับจนหนทางไปเสียหมด เมื่อกลับขึ้นไปถึงห้อง เขาก็ปรับอุณหภูมิในห้องให้ร้อนขึ้น แล้วโยนผ้าขนหนูกับชุดคลุมอาบน้ำแห้งๆ ให้
“เปลี่ยนชุดซะก่อนที่จะไม่สบาย”
“ไม่!”
“ตามใจ ยิ่งป่วยยิ่งไม่มีแรง พาไปไหนก็ง่าย ฉันรู้ว่าเธอหิวโซเต็มที บางทีเราน่าจะเจรจากันได้ ตกลงไหม”
“ไม่”
“ดื้อด้าน ไร้ความคิด ไม่มีสมองพิจารณาตัวเอง ไม่รู้จักประมาณตน ทำตัวให้เป็นอันตรายแบบโง่ๆ”
“อย่ามาดูถูกหนูนะ!”
“ฉันไม่ได้ดูถูกเธอ ฉันอธิบายความเป็นตัวเธออยู่”
