เหรียญตราเชิดชูเกียรติที่ประดับบนเครื่องแบบ เป็นเครื่องหมายการันตีความดุดันห้าวหาญของเขา ทว่าการจับคู่ดูตัวโดยผู้ใหญ่เป็นผู้จัดแจง ทำให้ชายชาติทหารอย่าง เจ้าชายอาซาน อัล มีดีส กำลังพบปัญหาใหญ่ ไอริน เด็กสาวตัวแสบ แก่นเซี้ยว เปรี้ยวซ่า ที่วิ่งเลี้ยวเข้ามาก่อกวนหัวใจเขา
ไอรินเป็นคนเดียวที่ไม่ชม้อยชะม้ายชายตา ไม่ส่งรอยยิ้มหวานยั่วยวน แต่เดินตามเขาต้อยๆ ยกย่องให้เขาเป็นอาจารย์ผู้สอนสั่ง ส่วนเธอคือลูกศิษย์จอมบู๊ ห้าวหาญเกินชาย และไม่หมายจะแต่งงาน ซึ่งมันทำให้เจ้าชายอาซานหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก
ช่างน่าเศร้า...เขาเป็นคู่ดูตัวของเธอแท้ๆ แต่กลับถูกแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์พ่อ!
“เป็นผู้หญิงจะสวยอย่างเดียวไม่ได้ และก็ไม่ควรลงไม้ลงมือกับใครด้วย วาจาของเธอต้องมีพิษสง ต้องรู้จักด่าให้เป็น ไหนลองด่าซิ ด่าแบบผู้ดี”
“โฮลี่ชิท!!!”
“ด่าแบบผู้ดี ด่าแบบไม่ให้เขารู้ตัวว่าถูกด่า” เขาย้ำพลางนวดขมับ ไอรินจึงพูดใหม่ช้าๆ ด้วยน้ำเสียงหวานเจี๊ยบ
“โฮ...ลี่...ชิท...ซัก...มาย...ดิกค่ะ” ไอรินลงท้ายด้วย ‘ค่ะ’ เพื่อความสุภาพพร้อมกับเหลือบมองเขาเพื่อถามว่าแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหม
“ต่อจากนี้ฉันขอสั่งห้ามเธอด่าใครเด็ดขาด”
“อ้าว! งี้ก็แย่สิอาจารย์ ถ้าหนูไม่ได้ด่าก็เหมือนไม่ได้หายใจอ่ะ”
อาซานทำหน้าถมึงทึง แปลกดีที่เขาสนอกสนใจในตัวเด็กคนนี้ทั้งที่รอบตัวเขาก็มีคนที่สวยกว่า อ่อนหวานกว่า โอนอ่อนผ่อนตามและอยู่ในโอวาท ไม่ต้องมาปวดประสาท “ถ้าจะเรียกฉันว่าอาจารย์ ก็ตกลงกันก่อนว่า กฎข้อแรก อย่าต่อปากต่อคำกับฉัน กฎข้อสอง อย่าเถียง”
“แล้วกฎสองข้อมันต่างกันยังไงเพคะ”
“อย่าเถียงอาจารย์” เขาเคาะมะเหงกดังโป๊ก “จังหวะนี้เธอต้องพูด รับทราบ!”
“รับทราบ!”
“ดีมาก นับจากนี้ต่อไปเธอคือศิษย์เอกของฉัน”
