‘เขาช่างเย่อหยิ่งและทมิฬร้าย’
วาจาของเขาไร้หัวใจเพียงใด สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้อกแกร่งนั้นคงทมิฬร้ายยิ่งกว่า การแตะต้องหญิงพรหมจารีจากวิหารลามาร่าเป็นเรื่องต้องห้าม แต่ท่านชายฟลาเวียนก็จงใจทำให้เธอเป็นของเขาเพื่อลบหลู่ความศักดิ์สิทธิ์
เพตรา ลูกกวางน้อยตัวจิ๋ว หน้าตาโง่เขลาเข้าขั้นเซ่อซ่าอย่างที่เขาปรามาสไว้ ถูกส่งตัวมาคอยตามติด ท่านชายฟลาเวียน เซเวอราน มาร์ลไคเซนเต้ รัชทายาทแห่งประเทศซัคคาเวีย ด้วยเหตุผลว่าดวงชะตาของเขากำลังเข้าสู่ช่วงดิ่งลงเหว แต่ท่านชายจอมยโสกลับแสดงความเป็นปรปักษ์ จับเธอฟัดจนน่วม กลืนกินเธอทั้งตัวอย่างไม่คิดเกรงใจ หมายมั่นรวบเธอเป็นสมบัติส่วนตัว รอวันเบื่อหน่ายและเฉดหัวทิ้งเพื่อเป็นการเย้ยหยันโชคชะตา!
“หยุดร้องได้หรือยัง”
ท่านชายก้มหน้าลงถามคนที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขน เพตราร้องไห้เองก็ต้องเช็ดน้ำตาด้วยตัวเอง ท่านชายฟลาเวียนไม่มีน้ำใจถึงขนาดจะลดตัวลงไปเช็ดน้ำตาให้เธอ
“หยุดแล้วค่ะ”
“เธอควรรู้สถานะของตัวเองนะเพตรา”
“ค่ะท่านชาย”
เสียงเธอสั่นเล็กน้อย คำเตือนนั้นย่อมหมายถึงความสัมพันธ์ทางกายระหว่างเธอกับเขา ไม่มีวันที่ความสัมพันธ์นั้นจะยืนยาว
“เธอเข้าใจใช่ไหม”
“เข้าใจค่ะ”
“เข้าใจว่าอะไร”
“เข้าใจว่า ระหว่างดิฉันกับท่านชาย เอ่อ…”
คิ้วเข้มของท่านชายฟลาเวียนขมวดเข้าหากัน ทำให้คำพูดของหญิงสาวสะดุดอยู่ที่ลำคอ เธอไม่กล้ากล่าวมันออกมา
“พูดให้จบ”
ท่านชายหนุ่มออกคำสั่งเสียงเคร่งขรึม เขาเป็นคนเข้าใจยาก และเพตราก็ไม่เคยเข้าใจเขาได้เลยสักครั้ง แม้เธอจะอยากเป็นคนที่เข้าใจชายหนุ่มมากเหลือเกินก็ตาม
“เป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วคราวค่ะ”
