เพราะต้องการประท้วงการแต่งงานการเมือง ท่านหญิงอันนามาเรีย โรส ต้องข่มความกลัว ทำตัวดื้อดึงต่อบิดา เสนอพรหมจารีให้ชายที่เธอถูกใจเป็นการประชดบิดาผู้บ้าอำนาจ
ชายผู้นั้นทำเธอใจสั่นระรัว เอาละ! เธอจะจิ้มเลือกเขา โดยไม่สนคำเตือนจากเขา กระทั่งค่ำคืนเสน่หาผ่านไป ท่านหญิงแยกย้ายจากเขาด้วยความหวังว่าจะได้อยู่เป็นโสดไปจนตาย แต่แล้วก็มีคำสั่งด่วนให้เร่งรัดพิธีแต่งงานขึ้น เธอเสียพรหมจารีไปแล้ว คู่หมั้นจอมซื่อบื้อยังจะแต่งงานกับเธออีกอย่างนั้นเหรอ
แล้วคำถามของเธอก็ได้รับคำตอบ เพราะบุรุษแปลกหน้าผู้นั้นดันเป็นคู่หมั้นตัวปัญหา
พันเอกดามาคัส เวอร์ลาดิเมียร์
หนีจากเขาแทบตาย เพื่อพาตัวเองไปสังเวยให้เขาหรอกเหรอเนี่ย! ในประเทศนี้คงไม่มีใครโง่เท่าเธออีกแล้ว โอ๊ย! เธอจะเป็นลม ขอยาดมให้ท่านหญิงด้วย!
“คนสารเลว!”
ท่านหญิงสลัดศีรษะ อยากลืมภาพเหตุการณ์ในวันนั้น แต่ถ้ามันลืมง่ายก็คงดี เธอยอมรับว่าลึกๆ เธอก็โหยหาเขา แล้วมันก็เป็นเรื่องน่าขำที่เธอขำไม่ออก เมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร ใบหน้าผ่องใสแดงก่ำ เธอกำลังโกรธจัดระคนอับอาย
“ฉันทำอะไรให้เธอ”
“คุณหลอกลวงฉัน!”
“แล้วเธอไม่ได้หลอกฉันหรือยังไง”
ชายหนุ่มถามกลับ อันนามาเรียต้องการยุติการคิดถึงเขาและเรื่องเดิมๆ แต่เธอก็ดึงเรื่องที่เธอไม่ต้องการคิดถึงมาสนทนากับเขา
“ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ”
“งั้นก็มานั่งตรงนี้”
“อุ๊ย! ไม่!”
ดามาคัสกระชากทีเดียวเธอก็ปลิวขึ้นมานั่งบนตักเขา ลำแขนแข็งแกร่งของชายหนุ่มรัดร่างเธอไว้ แม้เธอต้องการดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากพันธนาการร้ายกาจ แต่ก็ดิ้นไม่สำเร็จ
“นี่! ปล่อยฉัน!”
