เมื่อความสำเร็จและชื่อเสียงอันหอมหวานสร้างความเบื่อหน่ายให้กับ อัลวาเรซ รุยซ์ การ์ลิเซีย มันคือเปลือกที่ซ่อนความอิจฉาริษยา ปนเปื้อนไปด้วยความดำมืดที่น่ารังเกียจ เขาจึงเลือกซ่อนตัวเองอยู่ในโลกสีเทาหม่น กระทั่งคนบางคนเดินหลงเข้ามา...
อาร์เทมิส โอแคนซิส หญิงสาวผู้หลงใหลช็อกโกแลตเป็นชีวิตจิตใจ ตกปากรับคำเพื่อนสนิท ยอมรับงานดูแลพี่ชายของเพื่อน เธอสะกดเขาด้วยรอยยิ้มสดใสดุจแสงตะวันและดวงตาเย็นฉ่ำดุจสายน้ำ ก้าวข้ามเปลือกแข็งกระด้างที่ชายหนุ่มสร้างขึ้น เข้าไปสัมผัสกับความงดงามภายในจิตใจของเขา พร้อมกับตราตรึงหัวใจเขาไว้ตลอดชีวิต!
‘เห็นนิ่งๆ ก็ร้ายเหมือนกันนะรุยซ์’
เธอประท้วงเขาผ่านดวงตา จะหลบหนีซ่อนใบหน้าก็ทำไม่ได้ นิ้วแกร่งจับอยู่กับคางสวย ตรึงใบหน้าเธอไว้ หญิงสาวถึงกับลมหายใจสะดุด เมื่อใบหน้าเทพบุตรลดต่ำลงมาอีกแล้ว
“ว่าไง จะตอบไหม”
“เดี๋ยวสิ”
“ถ้าไม่ตอบก็ไม่ต้องไปไหน”
“คนโหด”
“ยืนกันแบบนี้แหละ”
“ยืนนานขาโตกันพอดี”
“ก็โตอยู่แล้วนี่”
อาร์เทมิสส่งค้อนให้ชายหนุ่ม ว่าเธอขาโตซะได้ เดี๋ยวจับพาดคอให้หนักคอเล่นเลยนี่ ผู้ชายอะไรวาจาช่างร้ายกาจ
