จากตำนานเล่าขาน หากขอพรจากรูปปั้นเสวียนอู่ เทพดาราประจำทิศเหนือ จะสุขสมหวังทุกประการ เอี้ยนซ่านฉี จึงแกล้งขอเมียไว้นอนกอดสักคน คิดไม่ถึงว่าเทพเสวียนอู่จะทรงนึกเอ็นดู บันดาลให้ตามที่ขอ แต่พอส่งนางมาแล้ว กลับวุ่นวายดีพิลึก!
มนต์นภา เพียงแค่เผลอนั่งหลับในศาลเจ้า เทพเสวียนอู่ก็ลักพาตัวนางมามอบให้องค์ชายรองแห่งแคว้นเอี้ยน หล่นตุ้บมาอยู่ท่ามกลางฝุ่นควันโขมงกลางสนามรบ ในฐานะเชลยบำเรอกาม ของกำนัลสูงค่าอะไรกัน... ถามความสมัครใจของเธอสักคำบ้างก็ดีนะ!
“หยุดได้แล้วคนสวย หากมองข้าด้วยสายตายั่วยวนอย่างนั้นอีกนิด ข้าคงจะกลายร่างเป็นโจรเด็ดบุปผาแน่”
เอี้ยนซ่านฉีรู้ตัวว่าถูกมอง เขามิได้แสดงท่าทีรำคาญใดๆ กลับอมยิ้มน้อยๆ ด้วยความพึงพอใจที่นางเฝ้ามองตน มนต์นภารู้ตัวว่าถูกจับได้จึงหลบสายตาช่างค้นหาคู่นั้นไปทางอื่น ทำให้เขารู้สึกฮึกเหิมอย่างน่าประหลาด จู่ๆ เขาก็ขยับกายมาใกล้ มนต์นภาจึงสะดุ้ง นึกว่าเขาจะเตะ
เอี้ยนซ่านฉีตัดสินใจหยุดเดิน เมื่อเขาขยับเข้าใกล้ นางก็ถอยฉากและยืนตัวแข็งเกร็งเหมือนกลัวโดนถีบ ท่าทีรนๆ ของนางทำให้เอี้ยนซ่านฉีเลิกคิ้ว
“ทำไมท่าทางเจ้าดูกลัวข้าเหลือเกิน”
“หม่อมฉัน... ไม่ต้องตามหม่อมฉันมานะเพคะ”
“ข้าไม่รังเกียจที่จะตามเจ้าหรอก”
“แล้วท่านตามหม่อมฉันทำไม”
ใบหน้าคมเข้มของเอี้ยนซ่านฉีนิ่งขรึม แววตาสะกดทุกสิ่ง
“ข้าอยากขอลูกจากเจ้า... สักสิบคน”
