จอมอหังการแห่งลาสเวกัส เหี้ยมโหด เลือดเย็น ไร้ความเมตตา คือคำอธิบายอุปนิสัยของ แกเบรียล เฟเรนเซ่ มาร์คิเดส โซ่ตรวนจากการแต่งงานถือเป็นเรื่องยุ่งยากน่ารำคาญ จนกระทั่งผู้หญิงข้างกายซึ่งเขาไม่เคยให้ความสำคัญกำลังจะเดินจากไป ในเมื่อเขาเองก็หลงใหลเธอเฉกเช่นรสชาติของกาแฟ มาเฟียหนุ่มจึงต้องยอมลดทิฐิของตัวเองแล้วรั้งเธอไว้
คาเทียร์ ดุจเพชรแท้ ผู้ยอมให้แกเบรียลตีตราประทับเป็นเจ้าของในตัวเอง มอบความรักบริสุทธิ์ให้เขาโดยไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดนอกจากการให้เกียรติเธออย่างสุภาพบุรุษ แต่แกเบรียลกลับตอบแทนด้วยการทำร้ายความรู้สึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรักไม่มีเหตุผล แต่การที่เธอรักเขาก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอต้องทนเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวเช่นกัน เขาก็ใจดำเหมือนกาแฟที่เขาชอบดื่มนั่นแหละ!
“แหวน?”
เธอเอ่ยปากถามพร้อมกับเปิดมันช้าๆ แกเบรียลใช้สายตาจับจ้องมองเธอ เมื่อหญิงสาวมองวัตถุไร้ชีวิตแต่ราคาแสนแพงนั่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ก็ไม่เห็นว่าจะเป็นอย่างอื่นไปได้”
เขานี่ช่างกวนประสาทสิ้นดี เธอก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างอื่นหรอก แต่ก็ต้องถามย้ำให้แน่ใจ แกเบรียลอาจให้เป็นของขวัญเฉยๆ หรือให้ด้วยจุดประสงค์ที่สำคัญมากกว่านั้น
“ขอถามได้ไหมคะ จะได้ดีใจถูกสถานการณ์”
“ถามว่าอะไร”
“แหวนวงนี้ให้เพื่อปัจจุบันหรืออนาคตคะ”
“เพื่อทั้งปัจจุบันและอนาคต”
เขาช่างเป็นคนโลภมาก แต่ความโลภของเขาแบบนี้กลับเป็นเรื่องที่คาเทียร์ยอมรับได้
