เลอัลโซ อัลโมเรีย มหาเศรษฐีหนุ่มผู้เคร่งขรึม หยิ่งยโส และมีความทระนงในศักดิ์ศรีอย่างแรงกล้า ความมุทะลุคืออุปนิสัยที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้บุคลิกเฉียบหรู ผู้หญิงสำหรับเลอัลโซก็คือดอกไม้ริมทาง มีไว้สำหรับเชยชม เด็ดดมแล้วก็ทิ้งไป เพื่อเปลี่ยนดอกไม้ที่งดงามและหอมหวานยิ่งกว่า
แต่ทว่ามีสตรีสาวที่ไม่รู้จักกลัวเกรง พาตัวเองเข้ามาท้าทายลองดีกับความอดทนของเขา ยอดชีวัน ทรีเนียมอนเตเนโน เธอเป็นยอดดวงใจของครอบครัวมันก็ใช่ แต่การจะมาเป็นยอดชีวันของเขามันก็เป็นได้แค่ความฝัน และคำสัญญาในสมัยเยาว์วัยที่เธอพร่ำพูดถึงก็เป็นได้เพียงแค่คำพูดไร้น้ำหนักที่เขาลืมไปเมื่อสักล้านปีที่แล้วนั่นแหละ!
“ยูน่าไม่ได้เล่นละครนะ แต่ถ้ายูน่าได้แค่ตัวของคุณพี่ ไม่ได้หัวใจ ยูน่าไม่เอาดีกว่า ใครอยากได้ก็เอาไปเลย ยูน่าไม่เอา”
“ตอนนี้ยูน่าคงต้องเอาผู้ชายเหลือเดนแบบพี่ไปก่อนละ เอาไว้เราถอนหมั้นกันเมื่อไร พี่รับรองเลยว่าพี่จะรีบถอยหนีจากยูน่าอย่างรวดเร็วจนยูน่ามองตามหลังพี่แทบไม่ทัน”
ยอดชีวันขยับเรียวปากนุ่มเนียนสีชมพูใสหมายจะอธิบาย แต่เลอัลโซคร้านที่จะฟัง ชายหนุ่มซ้อนมือไปด้านหลัง กดให้ใบหน้าเนียนใสเข้ามาแนบชิด
“อย่างน้อยแก้มของยูน่าก็หอมดี”
ชายหนุ่มจรดปลายจมูกลงบนแก้มนุ่ม ไม่ได้คิดพิศวาสหญิงสาวเลยสักนิด เพียงแค่นึกอยากแกล้งให้เธอรู้สึกอับอายก็เท่านั้นเอง เขาบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่กลิ่นแก้มหอมละมุนของสาวสะพรั่งก็ทำให้เลอัลโซเกิดความพึงพอใจอยู่ลึกๆ แก้มเธอหอมมาก หอมอ่อนๆ แถมยังนุ่มเนียนแนบติดอยู่กับริมฝีปากของเขาจนชายหนุ่มต้องหอมย้ำซ้ำแรงๆ
“อย่านะคุณพี่!”
“จะห้ามพี่ทำไม ต่อไปพี่จะมีสิทธิ์แตะต้องยูน่าตรงจุดไหนก็ได้ในฐานะคู่หมั้น”
“ถ้าคุณพี่คิดเรื่องถอนหมั้นกับยูน่าอยู่ทุกขณะจิต คุณพี่ก็อย่ามาเอาเปรียบยูน่าสิ”
“ในเมื่อพี่ยอมเสียเปรียบ ทำตัวเป็นสัตว์เลี้ยงมีเจ้าของชั่วคราว ยูน่าก็ควรที่จะตามใจพี่บ้าง เพื่อเป็นการตอบแทนที่พี่ต้องอดทนเป็นผู้ชายของยูน่าถึงหนึ่งปีเต็ม”
