หวานใด...ว่าหวานล้ำ
หวานหนึ่งน้ำคำ...บอกรักเสน่หา
หวานแนบชิดชม...สมอุรา
หวานเกินหวานว่า...คือหวานกว่ารักเอย
อนวัช คือเปลวไฟที่เธอไม่อยากเฉียดใกล้แต่แรก แต่ความคาดหวังของผู้ใหญ่ผลักดันให้หญิงสาวต้องเดินหน้าสู้ไฟสักตั้ง นิสัยอดทนและทรหดเยี่ยงชายอกสามศอกของเธอนี่ละ จะสามารถเอาชนะใจเจ้าของเปลวไฟร้อนระอุไปได้
ทิวารี คือความสดใสที่ก้าวเข้ามาในชีวิตเขาตามคำขอร้องของผู้ใหญ่ เมื่อถึงเวลาที่หญิงสาวตกอยู่ในมือเขา เธอก็ถูกบ่มจนสุกงอมกำลังดี มันไม่มีทางเลยที่เขาจะไม่คิดกินเจ้าหล่อนเสียเอง เพราะอนวัชรู้ดีว่า หวานหอมกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าก็ทิวารีนี่แหละ!
“ก่อนอื่น...ทิวาสาบานค่ะ ว่าจะไม่แต่งงานกับพี่เพลิงเด็ดขาด!”
หญิงสาวขึ้นต้นด้วยประโยคเด็ด ที่กะว่าจะทำให้อนวัชตั้งใจฟังหล่อนจนจบได้ และก็ได้ผลจริงๆ เพราะชายหนุ่มชะงักงันอย่างเห็นได้ชัด
“ให้...” เขาเสนอ
“คะ” ให้อะไร
“ให้...ฟ้าผ่าตาย ควายขวิด รถชนยับ จมน้ำลึก หรืออะไรล่ะ”
หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น เอาถึงขั้นนั้นเลยหรือ ส่วนอนวัชก็เลิกคิ้ว มองท่าทางเลิกลั่นของหญิงสาวอย่างสำราญใจ
“ให้...เอ่อ...”
“ควายขวิดตาย”
“ไม่เอาค่ะ ขายหน้าคนอื่น” มีหวังอดไปเที่ยวต่างจังหวัดแน่ๆ
“ฟ้าผ่าตาย”
“ศพไม่สวยค่ะ ดำมิดเป็นตอตะโก”
“จมน้ำตาย”
“ขึ้นอืดสิคะ”
“เธอจะเอายังไงกันแน่!”
“เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ ถ้าทิวาพลาดท่าต้องแต่งงานกับพี่เพลิง ขอให้ทิวายากจนไปสิบปี”
อนวัชสะดุ้งโหยง
“ไม่ได้! ถ้าเธอเผลอแต่งกับฉันแล้วยากจน ฉันก็ล้มละลายตามเธอไปด้วยสิ!”
