วโรบล ถูกเขาทิ้งร้างไว้อย่างไม่แยแสด้วยคำว่า ‘ห่างกันสักพัก’ถึงแม้จะทั้งเสียใจ ทั้งคิดถึงเขาทุกคืนวัน แต่ด้วยความเป็นคนหัวอ่อน วโรบลก็ไม่อาจยื้อยุดฉุดเขาเอาไว้ได้ หญิงสาวจึงทำได้เพียงแค่พยายามตัดใจลืมผู้ชายที่ชื่อว่า อิศรางค์ ไปซะ แต่มันกลับไม่ง่ายเลย เมื่อเจ้าของวลีเด็ดที่ว่า ‘ห่างกันสักพัก’กลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง และไม่ได้เข้ามาอย่างชายหนุ่มอบอุ่นแสนอ่อนโยนเช่นเดิมด้วย
อิศรางค์ ชายหนุ่มรูปงามที่ทิ้งวโรบลไปพร้อมกับคำถามคาใจ เขากลับมาแล้ว แต่มาพร้อมกับความปากร้ายและอารมณ์รุนแรงจนหล่อนเดาใจไม่ถูก หากสิ่งที่เด่นชัดที่สุดก็คือ เขาต้องการวโรบล แต่ไม่คิดจะแสดงออกว่ารักกันสักนิด เขาทำให้เกิดความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ซึ่งหญิงสาวก็หลงเตลิดเปิดเปิงไปกับไฟพิศวาสหวาม กว่าจะรู้ตัวว่าถลำลึกจนสุดกู่ ก็ต่อเมื่อถูกเขาผูกมัดทั้งร่างกายและหัวใจเสียจนดิ้นไม่หลุดซะแล้ว!
“ยะ...อย่า...อย่านะ เราไม่ได้เป็น...แฟนกันแล้ว...อย่าทำอย่างนี้”
วโรบลไม่รู้ตัวเลยว่า คำพูดแค่ประโยคเดียวสามารถปลุกอิศรางค์ให้ตื่นจากความฝันหวานได้ อารมณ์ร้อนเร่า กึ่งรักกึ่งโกรธามีพลังขึ้นมาพลัน
คำหวานถูกกลืนลงคอ ปฏิกิริยาตอบสนองกลายเป็นเสียงหัวเราะเยาะหยันแหบพร่า
“เธอเคยบอกเลิกฉันด้วยหรือ\"
ปากว่า มือด้านหนึ่งก็ละจากทรวงอิ่มลงไปเบื้องล่าง
“ยะ...อย่า”
“แล้วฉันเคยบอกเลิกเธอหรือเปล่า...ฉันจำไม่ได้เลยนะ”
ลมหายใจพ่นไล่ไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม ก่อนเริ่มขยับโลมไล้
หญิงสาวส่งเสียงร้องดังอย่างลืมตัว เมื่อถูกเล้าโลมอย่างหนักหน่วง เอาแต่ใจ ขาสองข้างสั่นเกร็งเหมือนตะคริวกิน ใบหน้าเรียวสะบัดไปมา
“อย่า อิศ ปล่อยบลนะ อย่า...อย่ารังแกบล”
