เพราะความเป็นผู้รากมากดี มีนามสกุลตระกูลเก่าแก่ค้ำคอ ทำให้ รุทร ฤๅสาย หมั้นหมายกับ สร้อยแก้ว การหมั้นหมายที่ถูกมองว่าไม่ได้เกิดจากความรัก แต่ใครเลยจะล่วงรู้ความในใจของเขาได้ดีนอกจากตัวเขาเองเท่านั้น
คู่หมั้นของเขาเจอหน้ากันก็เอาแต่วิ่งหนี ตัวสั่นเป็นกระต่ายตื่นตูม เธอเป็นเหยื่อตาใส ที่เสืออย่างเขาเห็นแล้วก็สงสาร เลยปล่อยเหยื่ออย่างเธอไป...
เปล่า! เขาแค่ค่อยๆ ตะปบเหยื่อโดยละม่อมอย่างใจเย็น แล้วกล่อมกระต่ายน้อยให้หลงรักเสือเจ้าเล่ห์อย่างเขาโดยไม่รู้ตัว!
“ทำไมถึงสนใจ”
“กระต่าย”
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“กระต่ายตื่นตูม กระโดดดึ๋งๆ ไปทั่ว กว่าจะจับได้อยู่มือ ใช้เวลาตั้งหลายปี รักกระต่ายขี้ตื่น ก็ต้องจับให้แน่น ไม่ให้หนีหลุนๆ ไปถูกเสือตัวอื่นกิน”
พูดแบบนี้แสดงว่าเขาก็เป็นเสือตัวหนึ่งใช่ไหม
“ห้ามวิ่งหนีผมอีก”
ฟันคมของเขากัดลงตรงซอกคอ ทั้งที่เนื้อตัวเลอะโคลนไม่น้อย เขาก็ยังกล้า
“แตกตื่นได้ กลัวได้ แต่ห้ามหนี”
ลมหายใจฉันถี่รัวขึ้น
“กระต่ายต้องให้อาหารเสือดีๆ รู้ไหม ถ้าไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นอาหารเสียเอง”
