ทุกครั้งที่ อันอัน ได้พบเจอกับ คาโล เฟรดเดอริก ไรท์ นักธุรกิจหนุ่มสุดหล่อ คู่ค้าคนสำคัญของมาดามเฉินผู้เป็นนาย หญิงสาวเป็นต้องรู้สึกหมั่นไส้ในความยโสเย็นชาของเขา ในขณะที่ชายหนุ่มกลับนึกมันเขี้ยวอยากรังแกและเก็บเธอไว้ในทำเนียบ ของเล่น ที่ให้ความเพลิดเพลินใจเบอร์หนึ่ง เขารู้ดีว่าไม่ใช่แค่เกมทางธุรกิจหรอก ที่ต้องวางแผนตลบแตลงเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ทว่าเรื่องของความ ‘ปรารถนา’ ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เขาจำเป็นต้องวางแผนให้แยบยลที่สุด หากหมายจะยึดครองของเล่นชิ้นใหม่ให้ได้ด้วยในคราเดียวกัน!
“เธอเป็นหุ่นยนต์รึเปล่า”
“คะ?” คิ้วของอันอันย่นเข้าหากัน คิดไม่ออกว่าส่วนไหนในร่างกายเธอที่ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าตัวเธอเป็นหุ่นยนต์
“เธอทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ เฉิน เหมยหลิง ต้องการให้ทำ เหมือนหุ่นที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้”
“มาดามเฉินเป็นเจ้านายของฉันค่ะ” อันอันรู้สึกยัวะขึ้นมาเล็กน้อย เธอทำงานแลกเงินก็จริง แต่ไม่ได้เป็นหุ่นยนต์ที่คิดเองไม่ได้ ทำอะไรเองไม่เป็น ต้องคอยคนชี้คนบอกตลอดเวลา
“และฉันก็แค่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้นค่ะ”
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาหาเมื่อเธอพูดจบ อันอันกลั้นหายใจ ช่องท้องของเธอหดเกร็ง หรือเขาคิดจะทำมิดีมิร้ายเธอ ตอนนี้เธอติดอยู่ในลิฟต์กับเขาเพียงลำพัง ถึงมีกล้องวงจรปิด แต่กว่าใครจะเข้ามาช่วย เธอก็คง...ถูกรังแกไปแล้ว
“เธอไม่ได้เป็นหุ่นยนต์” เสียงห้าวต่ำดังขึ้นข้างๆ หู คล้ายรำพึงกับตัวเองมากกว่าที่จะบอกกัน
อันอันรู้สึกถึงลมหายใจผ่าวร้อนที่เป่ารดซอกคอ รู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่เกือบปัดผ่านใบหูของเธอ รู้สึกถึงความร้อนที่ลามเลียสองแก้มของตัวเอง
“เพราะฉันได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเธอ หุ่นยนต์คงไม่มีหัวใจ” คาร์ลเอียงหน้ามองเธอ
อันอันยืนนิ่งไม่กล้ากระดุกกระดิก ปลายจมูกของเขาห่างจากแก้มของเธอนิดเดียวเท่านั้น
“และหุ่นยนต์คงจะหน้าแดงไม่ได้...” เขาหัวเราะเบาๆ “จริงไหม”
