นี่มันวันโลกแตกของเธอหรือยังไง!
แก้วมนตรา กำลังสิ้นไร้อิสรภาพ เมื่อมารดาจับมือกับผู้มีพระคุณ ร่วมด้วยช่วยกันผลักดันเธอไปให้ โรม ธนบดินทร์ หนุ่มไฮโซวัยใกล้สี่สิบ
ฟังไม่ผิดหรอก คู่แต่งงานของเธอกำลังเข้าสู่วัยทอง!
ในสายตาของสาวน้อยที่เพิ่งอายุครบยี่สิบปี โรมนั้นแสนแก่ จะให้เรียกสามีเป็น ‘ลุง’ ก็คงไม่เหมาะนัก เธอไม่อยากมีผัวแก่!
อายุเขาก็ไม่ใช่น้อยๆ ยังจะยอมถูกจับคลุมถุงชนอีก ช่างเป็นผู้ชายที่มีนิสัยว่าง่าย ทรยศกับอายุและรอยสักเหลือเกิน!
“แก้วขอโทษค่ะที่แก้วไม่อยากแต่งงานกับพี่โรม แก้วรู้สึกว่าพี่โรมแก่ แก่กว่าแก้วมาก”
“แค่นั้นน่ะเหรอ”
“แล้วก็ไม่ตรงสเปก แต่เรื่องไม่ตรงสเปกก็ยังไม่เท่าไรค่ะ สรุปก็คือพี่โรมแก่”
“ไม่อยากมีผัวแก่?”
“ใครจะอยากมีคะ”
“งั้นเปลี่ยนจากภรรยาเป็นนางบำเรอดีไหม”
แก้วมนตราตาโต หญิงสาวมองค้อนเขา แบบนั้นไม่ยิ่งแย่กว่าเหรอ เป็นภรรยายังได้เชิดหน้าชูตา แต่เป็นนางบำเรอนี่ก็ต้องอยู่แบบลับๆ น่ะสิ หลอกเด็ก!
“ไหนบอกจะแต่งงาน จะขอไปเป็นภรรยา แก้วได้ยินมาแบบนั้นนี่คะ”
“เรื่องมากเองนี่”
คนบ้า! แบบนี้ก็ได้เหรอ พอเธอทำตัวเรื่องมาก จากตำแหน่งภรรยา เขาก็ปลดเธอลงมาเป็นนางบำเรอ
อ้อ! ไม่ใช่สิ เธอไม่ได้ถูกปลด เพราะยังไม่ได้รับตำแหน่งภรรยาจากเขา แต่ตำแหน่งของเธอเปลี่ยนแปลงกะทันหัน
