ฟอนเต้ เซเมนอฟ รักษามาดมาเฟียหน้านิ่งมาตั้งนาน ต้องมาหลุดคอนเซ็ปต์ตั้งแต่ตั้งตัวเป็นผู้ปกครองให้ วายุตา ลูกหนี้ตัวร้ายที่แผลงฤทธิ์ใส่เขาไม่ยั้งมือ ความแสบ ความสวย และความสาวของเธอ สูสีกินกันไม่ลง จนฟอนเต้อยากจะฉีกทุกกฎที่ตัวเองตั้งขึ้น!
ถ้ากฎเหล็กที่ว่า ห้ามคนในบ้านมีความสัมพันธ์กัน มันไม่ถูกใจเขา...แล้วไง! เขาก็แค่ยกเลิกแล้วจัดการเธอซะ!
แม่สาวน้อย...เขากำลังคลั่งรักเธอ และต้องครอบครองเธอไว้โดยเร็วที่สุด!
“รู้ว่าปลอมแล้วบังคับทำไม ไม่มีอารมณ์ยิ้มจะให้ยิ้มยังไงไหว เข้าใจไหมว่าคนมันอารมณ์ขึ้น”
“ขึ้นเยอะไหม”
“หาเรื่องกันแบบนี้ใครก็ขึ้นทั้งนั้นแหละ อื้ม...” รวดเร็วปานไซโคลน ปากร้อนๆ ทาบทับลงบดเคล้าแล้วขยี้คลึง สาวเจ้าพยายามเบี่ยงหนีแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถูกล็อกไว้แน่นหนา
“อารมณ์ดีหรือยัง”
“ไอ้บ้า”
“หึ ด่าเก่ง อีกสักจูบไหม”
“สารเลว”
“ฉันเคยเตือนเธอแล้ว ว่าอย่าเข้ามาในเวลาฉันเมา” เขาเตือน และไม่รู้สึกผิดสักนิดกับสิ่งที่ทำลงไป
“ฉันไม่ได้เข้าใกล้คุณ เป็นคุณต่างหากเจ้านายที่ให้ฉันขึ้นมาบนนี้แล้วก็ทำเรื่องทุเรศๆ กับฉันซึ่งเป็นเด็กในปกครอง” กระแทกเสียงใส่อย่างหัวเสีย โกรธอีกฝ่ายมากที่ทำเธอเหมือนเป็นของใกล้มือ จะทำอะไรก็ได้เพียงเพราะวายุตาเป็นลูกหนี้
“โลกนี้ไม่มีคนดี”
“แต่คุณเป็นคนตั้งกฎขึ้นมาเอง อย่าลืมสิคุณมาเฟีย” ตะเบ็งเสียงอีกรอบ ดังจนแสบแก้วหู ทั้งที่เราอยู่ใกล้กัน เขายื่นหน้าเข้ามาอีกนิด ยิ้มร้ายๆ มุมปาก ก่อนกระซิบแทบชิดปากอิ่มเบาๆ ว่า...
“กฎมีไว้แหก!”
