เขาคือจอมโจรตัวตึงของตะเข็บชายแดน หน้าหล่อ ปากร้าย นิสัยป่าเถื่อน 
      แต่กับเชลยสาวอย่าง ไอลดา เขาคือโจรที่หน้าด้านขยันอ่อย สบโอกาสหน่อย กอดได้กอด จูบได้จูบ
      มาทำกันขนาดนี้ มีหรือจะไม่หวั่นไหว รู้ตัวอีกทีก็โดนโจรปล้นใจไปเสียแล้ว

      “ว่าแต่ เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า”
      “อยากเจอฉันอีก?” คราวนี้เขาหรี่ตาถาม 
      เธอเสมองไปทางอื่น ไม่อยากสบตา ความจริงระหว่างเราน่ะมันไม่มีอะไรเลย
      นอกจากคำพูดเสียดๆ ประชดประชันกันบ้าง 
      แต่พอจะต้องไป มันทั้งดีใจและใจหายในเวลาเดียวกัน
      “เปล่าสักหน่อย ทำไมฉันต้องอยากเจอ”
      “นั่นสิ หรือเพราะฉันหล่อ”
      “ความหล่อมันกินไม่ได้”
      “แต่โจรอย่างฉันกินได้นะ” แววตานิ่งๆ ดุดันเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น 
      แต่เดี๋ยวนะ เมื่อครู่ไอลดาแอบเห็นความเจ้าเล่ห์ร้ายลึกของเขา 
      เธอถอยห่างออกมาหรี่ตาเล็กน้อย
      “ไม่กินหรอก ฉันไม่ใช่มนุษย์กินคน”
      “กินแบบอื่นสิ”