นางคือ ‘แจ๋ว’ แห่งศตวรรษที่ 21 สาวใช้มืออาชีพที่พลาดท่าลื่นล้มหัวฟาดพื้นจนเสียชีวิต ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของ ไป๋เสี่ยวซิง เถ้าแก่เนี้ยสาวแห่งโรงเตี๊ยมบันดาลสุข ยังขวัญเสียไม่หายกับชีวิตใหม่ในยุคเก่าแก่ที่ไม่คุ้นเคย เธอก็ต้องหาวิธีฟื้นฟูกิจการโรงเตี๊ยมที่ใกล้จะเจ๊งอยู่รอมร่อ
แจ๋วปวดหัว!
และยิ่งไปกว่าการหัวหกก้นขวิดอยู่กับงานครัว สาวสวยและรวยมากอย่างเธอก็ย่อมจะมีหนุ่มเข้ามาพัวพัน หวังหยางเจิ้น ชายหนุ่มผู้ติดใจรสมือของเธอ ทั้งยังดื้อด้านตามติดแจ ที่สำคัญที่สุดคือมุขหน้าตายที่ทำให้เธอเขินอายไม่เว้นวัน!
โครกๆๆ
“อุ๊บ!” เสี่ยวซิงยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทันเมื่อเสียงท้องร้องของเขาดังขึ้น ใบหน้าคมคร้ามขึ้นสีแดงจางๆ ด้วยความขัดเขิน ก่อนจะช้อนสายตาเชื่องมองเธอราวสุนัขร้องขออาหาร
“เอาเถิด... คราหน้าหากท่านหิวก็เข้าครัวไปกินอาหาร อย่าทำเช่นนี้อีก ตกลงหรือไม่”
ไป๋เสี่ยวซิงสั่งการให้เสี่ยวเอ้อร์จัดเตรียมอาหารมาหนึ่งชุด เธอฉุดกายแกร่งให้นั่งลงฝั่งตรงข้าม แต่เจ้าตัวกลับแข็งขืนไม่ยอมนั่ง พลางส่งสายตาสื่อความหมายบางอย่างมาให้ จนเธอรู้สึกเหมือนงานจะเข้าแปลกๆ
“ไยท่านไม่นั่ง หรือว่าไม่หิวแล้ว?”
ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ก่อนส่งสายตาไปให้อีกรอบ ไป๋เสี่ยวซิงแกล้งเมินเฉยต่อสายตานั้นพลางขมวดคิ้วเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ
“หิว”
“นั่งก่อนเถิด ประเดี๋ยวเสี่ยวเอ้อร์ก็นำอาหารมาให้แล้ว”
“ไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไรหรือ” เถ้าแก่เนี้ยสาวเอียงคอมองอย่างสงสัย ในเมื่อกระเพาะส่งเสียงร้องปานนั้น หากไม่หิวแล้วจะเป็นอันใดอีก
“หิว... เสี่ยวซิง... อยากกิน”
ริมฝีปากบางแย้มยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะส่งสายตาพราวระยับมาให้เธออย่างสื่อความหมาย เสียงนุ่มทุ้มค่อยๆ เอื้อนเอ่ยออกมาช้าๆ พร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์นั่น
‘ให้ตายเถอะท่านหวัง ไยช่วงนี้จึงขยันทำให้ข้าเลือดลมเดินบ่อยนัก”
