มี่เฟย ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในร่างของสาวอวบอ้วน ใบหน้าเต็มไปด้วยสิวเกรอะกรัง เป็นนางคณิกาไร้ค่าอยู่ในหอโคมแดง นางอเนจอนาถใจได้เพียงชั่วยามก็ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่
ให้ตายสิ! ร่างเก่านางคือนางแบบชั้นแนวหน้าเชียวนะ นางยอมตายได้ แต่ยอมไม่สวยไม่ได้ ชะตาชีวิตคือสิ่งท้าทาย เป้าหมายของนางคือเปลี่ยนสตรีธรรมดาๆ นางหนึ่งให้เป็นสตรีสูงค่าสู่จุดมุ่งหมายอันยิ่งใหญ่ โดยมี ซูหยางหมิงซือ องค์ชายไม่เอาถ่าน เสเพลไปวันๆ ตามตื๊อ ยียวน ก่อกวน ชวนท้าประลอง จนแพ้เดิมพันก็มิได้ทำให้องค์ชายผู้นี้เข็ดหลาบ!
“จะ...เจ้า! เจ้าว่าข้าไร้สมองหรือ!”
‘หืม...ฉลาดแฮะ’
“ข้าเป็นเพียงคณิกาต่ำต้อย มีหรือจะกล้าว่าท่าน” มี่เฟยยอบกายเล็กน้อย เสแสร้งแกล้งตีหน้า แต่มีหรือองค์ชายเก้าซูหยางหมิงซือที่โดนเล่ห์เหลี่ยมนางมาสารพัดจะมิรู้ว่านางเพียงหยอกเย้าเขาเท่านั้น
“หึ เช่นนั้นก็เรียกเปิ่นหวางว่าหวางเยี่ยเสีย” องค์ชายเก้ายกแขนขึ้นกอดอกตัวเอง เชิดหน้าและสะบัดไปด้านข้างเล็กน้อยเหมือนองค์ชายผู้สูงศักดิ์
“ไม่เจ้าค่ะ”
“เรียกเปิ่นหวางว่าองค์ชายเดี๋ยวนี้!”
“หืม? ท่านช่างอารมณ์ร้อนยิ่งนัก มามะ มี่เฟยคนนี้จะทำให้ท่านอารมณ์เย็นลงเอง” คณิกาสาวเดินเข้าประชิดลำตัวชายหนุ่ม ลำแขนเรียวโอบกอดเอวสอบไว้หลวมๆ พลางซบใบหน้าชวนฝันที่ลาดไหล่หนา
“สะ...สตรีหน้าไม่อาย!” ชายหนุ่มรีบสะบัดตัวออกคล้ายรังเกียจ ใบหน้าขาวนวลเห่อร้อนอย่างช่วยไม่ได้
“เช่นนั้นใครที่หน้าแดงใส่ข้ากัน” หญิงสาวอมยิ้มล้อเลียนเขาเบาๆ
