CEO หนุ่มสุดฮ็อตปรอทแตกอย่าง ปกรณ์ อิทธิพลวณิช ชอยส์ ซ่อนเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไว้ภายใต้ความนิ่งและมาดสุขุมของผู้บริหารระดับสูง เก็บงำความเจ้าชู้ของตัวเองไว้ไม่ปล่อยออกมาแผลงฤทธิ์กับผู้ช่วยเลขาฯ สาวคนใหม่ สมันน้อยอย่าง ระสา จึงดูตื่นกลัวไม่น้อยยามได้เห็นพายุหึงหวงเมื่อรู้ว่าหล่อนไปโปรยเสน่ห์ใส่หนุ่มอื่น
ชายหนุ่มลืมจนหมดสิ้นแล้วว่าเคยปรามาสหล่อนไว้เยอะ ใช่! หล่อนหน้าจืดสนิท เฉิ่ม และก็เชย แต่นาทีนี้เขาไม่สนกับภาพลวงตาที่หล่อนสร้างขึ้นมา ตั้งหน้าตั้งตาทำตัวเป็นก้างชิ้นโต ขัดขวางหล่อนทุกทาง ก่อนจะพลิกเกมให้ตัวเองเป็นฝ่ายกำชัยชนะ!
“อยากมีแฟนใช่ไหม”
“สาบอกไปแล้วว่าเปล่า”
“งั้นมาเป็นแฟนฉัน”
เขาพูดหน้าตาย และอยากหลุดขำเมื่อเห็นใบหน้าเนียนตื่นตะลึงปากอ้าหวอ มันแปลกตรงไหน ยายซื่อบื้อเอ๊ย แต่ให้ตายเถอะ วันนี้พอไม่สวมแว่นความสวยความน่ารักที่เขาเคยเห็นเพียงคนเดียวมันก็ปรากฏให้ผู้ชายในคลับเห็น เขาเกลียดสายตาพวกนั้น
“คุณกรณ์เมาใช่ไหม หรือว่ามึน จนเผลอพูดออกมา”
“เหล้าแค่นั้นมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกหนูน้อยระสา เลิกกับไอ้เขต ให้มันเป็นแฟนได้แค่วันเดียว ที่เหลือฉันจะรับช่วงต่อเป็นแฟนให้เอง”
ไม่ใช่ประโยคขอร้อง แต่มันคือประโยคคำสั่ง ดวงตาสีน้ำตาลคู่คมแน่วแน่ขนาดนั้น ระสากลืนน้ำลายลงคอกับสถานะที่เขาบอก แฟนเหรอ เป็นแฟนบอส
“สาไม่ตลกนะคะ อย่ามาล้อเล่นกับสา”
“ยายหน้าจืด น้ำเสียงฉันล้อเล่นเหรอ”
“ไว้พะ...พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วคุณกรณ์ไม่เมา เราค่อยคุยกันใหม่นะคะ”
“อย่าให้ต้องโมโห ระสา”
“แล้วบรรดาคู่ควงของคุณกรณ์ล่ะคะ”
“หึง?” เลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ทำไมนะเธอจึงรู้สึกว่าเหมือนบอสกำลังพอใจกระนั้นแหละ หึ ทำไมต้องหึง ระสาบอกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นสักนิด แค่อิจฉาเฉยๆ หรอก
“ตอบสิ”
“ไม่อยากตอบค่ะ”
