แม้ไม่ได้เจอกันนานหลายปี แต่ ลูวินซ์ ก็ยังจำกลิ่นกายหอมกรุ่นและรสจูบแสนหวานของเธอได้เป็นอย่างดี สี่ปีเต็มที่เขาเฝ้าตามหาแม่ยอดดวงใจมาตลอด และในที่สุดวันที่เขาจะได้เธอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้งก็มาถึง! แต่แล้วทุกอย่างก็ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อคนที่เขาโหยหากลับไม่ยอมให้ความร่วมมือ มิหนำซ้ำยังทำท่าทีราวกับรังเกียจเขาเสียเต็มประดาอีกด้วย!
ใครเลยจะรู้ว่า วีนัส ต้องเจ็บปวดเพียงใดกว่าจะตัดใจจากคนอย่างเขาได้ แล้วเหตุใดเธอจะต้องยอมกลับไปซุกอกคนใจร้ายอีกครั้งกันล่ะ สี่ปีที่ผ่านมาก็น่าจะเพียงพอแล้วมิใช่หรือ ที่จะพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าถึงแม้ไม่มีเขาเคียงข้าง ‘เธอ’ และ ‘ลูก’ ก็อยู่กันได้!
“เธอว่าฉันมีรอยสักไหม ฉันถามว่าฉันมีรอยสักที่หลังไหม” ลูวินซ์ถามย้ำเสียงเข้ม พลิกร่างเล็กให้หันมาสบตากับเขา
“ไม่รู้...” เธอตอบเสียงแผ่ว ไม่กล้าสบนัยน์ตาคู่สวยของเขา
“ดูนี่ซะ ไอ้คลิปที่เธอเห็นเมื่อสี่ปีก่อนนั่น” มือของเขายื่นแท็บเล็ตมาตรงหน้า กดเล่นคลิปวิดีโอหนึ่งซ้ำ มันเป็นหลักฐานที่ยืนยันได้ดีว่าผู้ชายในคลิปนั้นไม่ใช่เขา
“ฉันไม่ดูอะไรทั้งนั้น! ปล่อยนะ!”
“เห็นไหมว่าไอ้ผู้ชายในคลิปนี้มันมีรอยสักที่หลัง เธอจะได้เลิกมองฉันผิดๆ แบบนั้นเสียที!”
พอเขาพูดจบเธอก็ถูกรวบตัวไปกอดไว้แน่น วีนัสมองภาพในจอแท็บเล็ตที่ถูกกดหยุดก็พบว่าแผ่นหลังของผู้ชายคนนั้นมีรอยสักจริงๆ
“ทีนี้เข้าใจรึยังว่าฉันไม่ได้นอกใจเธอ! แล้วการที่เธอหอบลูกหนีไปแบบนั้น รู้ไหมว่ามันทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้าตาย!”
