ชีคอัลมาส เบลซาฮาล เดินทางมาร่วมงานแต่งงานของเพื่อนที่เมืองไทย แต่กลายเป็นว่าเขาเจอเรื่องบิ๊กเซอร์ไพรส์ เมื่อพบว่าตัวเองมีลูกมีเมียอยู่ที่นี่...
ความทรงจำบางช่วงที่ขาดหายไป แต่กลับทำให้เขาไม่ข้องใจกับความรู้สึกที่ชัดเจนเลยสักนิด ชีคอัลมาสปะติดปะต่อเรื่องราว ตามสืบเรื่องของ น้ำฟ้า และลูกสาวตัวน้อยที่คอยเป็นสะพานเชื่อมใจให้คุณพ่อสุดหล่อจากแดนไกล
เธอคือความคุ้นเคยที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตา ส่วนเขาคือภาพจำที่เธอไม่รู้วิธีลืม...
เขาจะทำให้เธอรักเขาให้ได้อีกครั้ง พร้อมกับสร้างความทรงจำใหม่ เพื่อจะได้เป็นเจ้าของครอบครองหัวใจเธออย่างไร้ข้อกังขาใดๆ
“อะไรของท่านกันคะชีคอัลมาส”
“คิดถึง หวง ห่วง เหมือนจะบ้า มีไอ้คนไหนเข้าใกล้เธอ ฉันไม่ชอบเลย” แค่คุยก็ยังหวงจนใจเดือด
“พูดอะไรเนี่ย ไม่เพราะเลย”
“ใจฉันจะบ้าอยู่แล้ว”
“ทำไมต้องบ้า”
“เพราะเธอไงน้ำ เพราะเธอเป็นเมียฉัน ไม่อยากให้เข้าใกล้ใคร” มีความพาลผสมปนเปอยู่ในน้ำเสียง
“ชีคอัลมาส เราต้องคุยกันให้เข้าใจนะคะ เมื่อก่อนอาจใช่ แต่ตอนนี้...”
“ตอนนี้ก็ใช่ แม่ของลูกก็คือเมีย เข้าใจไว้ด้วยน้ำฟ้า” ชีคหนุ่มเงยหน้าสบตากับเธอ แสดงออกว่าขุ่นเคืองกับคำว่าไม่ใช่ น้ำฟ้าถอนหายใจทำหน้างอ เอาแต่ใจเกินไปแล้ว
“เราไม่เคยแต่งงานกัน ความรักในอดีตก็คืออดีตค่ะ” พูดเองแต่เจ็บมันอย่างไรกันหัวใจ สับสนระหว่างยอมรับความจริง กับไม่อยากใจอ่อน มันช่างยากเย็น
“เมียฉันหลอกตัวเองเก่ง”
“ปล่อยค่ะ อ๊ะ!”
ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด
อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ส่วนเขาจะฟังหรือเปล่าคืออีกเรื่อง กดจูบบนแก้มนุ่มหลายครั้งให้ชื่นใจ หอมเหมือนเดิม พอได้ทำแบบนี้แล้วหัวใจที่กรุ่นๆ แอบเดือดเมื่อครู่ก็เบาลง แล้วซุกหน้ากับซอกคอของเธอต่อเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น
