เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง!
สำนวนนี้ใช้ได้กับ หลี่เฟย เพราะเขานั้นเกลียดพวกจีระสกุลเข้าไส้ เพียงแค่ได้ยินชื่อก็แทบอยากเบือนหน้าหนี แต่ วรนิษฐ์ ลูกสาวคนเล็กของบ้านนั้นกลับเป็นข้อยกเว้นของทุกอย่าง
ปากก็บอกว่าเกลียด แต่ก็ยัดเยียดตัวเองให้เธอทุกทาง จังหวะที่เขาเห็นเธอกำลังมึนเมาอยู่ในผับ หลี่เฟยก็สบโอกาสคิดจะเอาคืนสนุกๆ
แต่พอได้มีค่ำคืนกับเธอ เขาก็เปลี่ยนจากศัตรูเป็นทาสรักเพียงชั่วข้ามคืน!
หลี่เฟย : ก่อนกลับพี่บอกว่าไงครับ? ให้นีลโทร.มาบอกว่าถึงหรือยังไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่ทำตาม
หลี่เฟย : อย่าทำให้พี่หงุดหงิดนะครับ เบอร์พ่อกับพี่ชายนีลพี่ก็รู้จักหมดนะ
ข้อความถูกเปิดอ่านอย่างรวดเร็วเมื่อเขายกพ่อกับพี่ชายของเธอขึ้นมาขู่
วรนิษฐ์ : ยังไม่ตาย สบายดี ไม่ต้องมายุ่ง!
หลี่เฟย : ดื้อมากระวังจะไม่ได้นอน
วรนิษฐ์ : บ้ากาม ป่วยทางจิตหรือไง ไปหาหมอสิ ไป๊!
หลี่เฟย : หมอก็ช่วยไม่ได้ครับ...แต่นีลช่วยพี่ได้นะ แบบเมื่อคืนพี่ชอบมาก
วรนิษฐ์ : ไอ้บ้า! ไปตายซะ
หลี่เฟย : ตายคาอกเธอ
วรนิษฐ์ : - ส่งสติกเกอร์โกรธ -
“หึๆ”
