เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง! 

          สำนวนนี้ใช้ได้กับ  หลี่เฟย  เพราะเขานั้นเกลียดพวกจีระสกุลเข้าไส้ เพียงแค่ได้ยินชื่อก็แทบอยากเบือนหน้าหนี แต่  วรนิษฐ์   ลูกสาวคนเล็กของบ้านนั้นกลับเป็นข้อยกเว้นของทุกอย่าง

          ปากก็บอกว่าเกลียด แต่ก็ยัดเยียดตัวเองให้เธอทุกทาง จังหวะที่เขาเห็นเธอกำลังมึนเมาอยู่ในผับ หลี่เฟยก็สบโอกาสคิดจะเอาคืนสนุกๆ 

          แต่พอได้มีค่ำคืนกับเธอ เขาก็เปลี่ยนจากศัตรูเป็นทาสรักเพียงชั่วข้ามคืน!

          หลี่เฟย : ก่อนกลับพี่บอกว่าไงครับ? ให้นีลโทร.มาบอกว่าถึงหรือยังไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่ทำตาม

          หลี่เฟย : อย่าทำให้พี่หงุดหงิดนะครับ เบอร์พ่อกับพี่ชายนีลพี่ก็รู้จักหมดนะ

          ข้อความถูกเปิดอ่านอย่างรวดเร็วเมื่อเขายกพ่อกับพี่ชายของเธอขึ้นมาขู่

          วรนิษฐ์ : ยังไม่ตาย สบายดี ไม่ต้องมายุ่ง!

          หลี่เฟย : ดื้อมากระวังจะไม่ได้นอน

          วรนิษฐ์ : บ้ากาม ป่วยทางจิตหรือไง ไปหาหมอสิ ไป๊!

          หลี่เฟย : หมอก็ช่วยไม่ได้ครับ...แต่นีลช่วยพี่ได้นะ แบบเมื่อคืนพี่ชอบมาก

          วรนิษฐ์ : ไอ้บ้า! ไปตายซะ

          หลี่เฟย : ตายคาอกเธอ

          วรนิษฐ์ : - ส่งสติกเกอร์โกรธ -

          “หึๆ”