ติณณภพ รับอุปการะ มุกดา สาวน้อยกำพร้าไร้หัวนอนปลายเท้าที่ใช้ชีวิตในมูลนิธิบ้านเอื้ออารีย์ ด้วยความเมตตา
เขาชื่นชมความน่ารักเจียมตัวของเธอ ด้วยความเอ็นดู
เขาเฝ้าฟูมฟักปกป้องเธอ ด้วยความหวงแหน
และเขาก็มองเห็นความสวยสะพรั่งเป็นที่ดึงดูดใจชาย ด้วยความหึงหวง
อานุภาพของลมหึงนี่แหละ ที่ทำให้นักบุญผู้อุปถัมภ์ตบะแตก เลิกแบกรับสถานะผู้อุปการะมาเป็นสามีเลี้ยงต้อยเก๋ๆ ที่มีภรรยาเด็กกว่าแค่รอบกว่าๆ เท่านั้นเอง...
“ชอบไหมคะ”
ติณณภพเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสร้อยคอทองคำขาวที่มีจี้มุกกลิ้งได้อยู่ในกรอบฝังเพชรเล็กๆ ที่เขาเลือกมาให้อย่างดี
“มันแพง...” เสียงใสๆ ของเจ้าของวันเกิดดังอ่อยๆ พร้อมหันไปสบตากับเขาที่ยิ้มค้างไปนิด “คุณตฤณให้อะไรมุกมากมายจังเลยค่ะ”
“หึ...ฉันมีปัญญาจะให้ เธอชื่อมุกดา ฉันก็คิดถึงไข่มุกนี่แหละ โตเป็นสาวแล้วก็น่าจะมีเครื่องประดับติดกายไว้บ้าง”
“ขอบคุณมากๆ นะคะ มุกจะรักษาไว้อย่างดี” เด็กสาวยกมือไหว้เขาอย่างอ่อนน้อม รู้สึกตื้นตันและอบอุ่นหัวใจเสมอที่ได้เขาดูแลเอาใจใส่
“ดอกไม้ก็สวยมากๆ เลยค่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเล็กน้อย พลางเอื้อมมือไปกดศีรษะทุยของเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดูอย่างมาก มุกดากอดช่อดอกไม้ไว้ในอ้อมแขน และก้มลงหอมเป็นระยะ ใบหน้าอ่อนหวาน รอยยิ้มอ่อนโยน ทำให้เขามองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย อย่างที่ไม่เคยเป็นมา
‘ทำไมเธอน่ารักจังนะ มุกดา...’
