หญิงสาวชาวไทยผิวสีน้ำผึ้งคนนั้นดึงสายตาเขาได้ชะงัดตั้งแต่เห็นเธอเดินเข้างานเลี้ยงมา เธอซุ่มซ่ามทำไวน์แดงหกรดเสื้อราคาแสนแพงของเขา
ดวิน วาเลอรี่ ดีดนิ้วดังเป๊าะ! นี่ละ เหยื่อสาวตัวน้อยตกหลุมที่เขาขุดไว้แล้ว...
ช่างน่าตลก โทษทัณฑ์ของเธอมันน้อยนิดนัก แต่ดวินคาดโทษราวกับทำผิดในคดีอุกฉกรรจ์ จองจำเธอไว้บนเตียงระบุโทษให้เป็นผู้หญิงของเขา โดยที่ แสนดี ไม่อาจอุทธรณ์ใดๆ
“ตั้งแต่วันนี้เธอจะอยู่กับฉัน...ฉันจะดูแลเธอเอง”
“ในฐานะอะไร!” เธอถามสวนทันทีด้วยน้ำเสียงนิ่งขึงขัง เมื่อเขาย้ำคำสั่งนั้น
“ฉันไม่ได้ขายตัว คุณรู้ดีแล้ว”
“ใช่...ฉันรู้แล้ว ไม่อยากให้รับผิดชอบเลยรึไง” เขาว่าพลางยิ้มในหน้า มองดูเธอก็ได้แต่ยกมุมปากที่เห็นความวูบไหวและอ่อนล้าในแววตา “ฉันรู้ดีมากด้วยว่าเธอคือใคร”
คำพูดของเขาทำให้เธอเหลียวมองอีกครั้ง และก็ต้องนิ่งงัน อ้าปากหวอกับสิ่งที่เขาพูดออกมา เขาเอ่ยถึงประวัติของเธออย่างละเอียดยิบ จนมือเรียวยกขึ้นฟาดไปบนบ่ากว้างเสียที และเจ้าตัวก็สะดุ้งพร้อมขมวดคิ้วแน่นกว่าเก่า มือใหญ่จับข้อมือเธอรวบไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะตวัดกายจนเธอล้มนอนลงกับเตียงอีกหน
“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก” เสียงที่กดต่ำทำให้เขาเห็นเธอส่ายหน้าไปมา “ตีฉันอีก ฉันก็จะทำอีก ด่าฉันอีก ฉันก็ทำอีก แลกกันดีไหม หรือไม่ก็แลกกับที่ดินผืนเล็กๆ ที่เมืองไทยของเธอ ฉันดีดนิ้วหน่อยเดียวก็ซื้อได้แล้วนะ”
“อะไรนะ! ไม่...ไม่ดีค่ะ” เธอเอ่ยเสียงเบา และพูดเสียงอ่อนขึ้น “คุณจะรวยระดับไหนฉันก็ไม่รู้หรอก แต่...แต่ฉันรู้ว่าคุณทำได้ทุกอย่างจริงๆ แต่อย่าทำอะไรกับบ้านที่เมืองไทยของฉันเลยนะ ฉันไม่มีที่อยู่อื่นหรอกนะ เรียนจบกลับไปก็มีแต่บ้านหลังนั้น”
