สำหรับ ติสรณ์ เธอคือความตรึงใจ
การได้เป็นเจ้าของ ‘สาวสวยที่มีรอยยิ้มหวานล้ำ’ คือสุดยอดแห่งความปรารถนาของเขาแล้ว
ต่อให้สาวเจ้าขังตัวเองอยู่ในปราสาทที่เต็มไปด้วยหนามแหลม เขาก็ยังจะยื่นมือไปหา แม้ว่ามันจะเสี่ยงโดนหนามตำมือก็ตาม
ต่อให้ใคร่รู้รสรักครั้งแรกแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็ได้
โดยเฉพาะกับ ‘แฟนเก่าของเพื่อนสนิท’ ถึงจะเลิกกับเพื่อนเธอแล้ว ก็ยังเป็นคนต้องห้าม
ปิ่นปฐวี ปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย แม้ความใจร้ายจะเป็นฝ่ายชนะความหวั่นไหวก็ตาม ก็เขาก็ยังยืนกรานว่าจะตื๊อต่อ...
“ทำไมถึงเลือกสารภาพรักวันนี้”
“เพราะในวันข้างหน้า ถ้าขิมคิดถึงละครเรื่องนี้เมื่อไร ก็จะคิดถึงเรื่องผมด้วย”
เขารู้สินะว่า ฉันจะปฏิเสธ
“ไม่คิดถึง! ไม่มีทาง”
“...ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ”
“ไม่ได้!”
เพราะถึงเขาจะ ‘ใช่’ มันก็ ‘ไม่ได้’อยู่ดี
ก่อนหน้านี้มันคือละครหลอกลวง แต่...ถ้ามันกลายเป็นเรื่องจริง...ฉันจะกลายเป็นคนทรยศ
“ขอโทษนะ...ขอโทษ...”
